کلود نیکولا لدوی معمار، در سال 1789، در بحبوحه‌ی انقلاب و به‌ویژه در
دوران حبس خود، پروژه‌ی "شهر ایده‌آل شوو" را آغاز نمود. او بیست سال پیش
از آن، در میان سال‌های 1775-1778، رویال سالتورکس (Les Salines Royales) در آرک-ات-سنا واقع در قلمروی
جنگل پهناور شوو، در منطقه‌ی فرانش-کنته را طراحی و اجرا نموده‌بود؛ که مجموعه‌ای
از ساختمان‌هایی بودند که به نقطه‌ی آغازینی برای پروژه‌ی یک شهر یوتوپیایی بدل‌گشتند.
در آن زمان، نمک یک کالای حیاتی (امری ضروری برای نگهداری غذاها) محسوب می‌شد،
و مالیات سنگینی بر آن اعمال گشته‌بود (که آن را به صورت انحصاری با نام گَبِل می‌شناختند). این
مالیات که به دست فِرم ژنرال [نیروی ویژه‌ی رژیم قدیم فرانسه] جمع‌آوری می‌گشت، به
منبع درآمد باارزشی برای پادشاه فرانسه تبدیل شده‌بود.
در منطقه‌ی فرانش-کنته، نمک از طریق تبخیر آب در کوره‌های هیزمی، از چاه‌های
سالین استخراج می‌شد. در پلان لدو، برای سهولت جابه‌جایی و انتقال چوب‌ها، چاه‌های
سالین در نزدیکی جنگل قرار دارند، و بر آن بود تا آب نیز از طریق یک کانال جدید به
کارخانه انتقال یابد.
کارخانه‌های سالین، در پلان به‌صورت نیم‌دایره و شامل ده ساختمان بوده که در
امتداد یک قوس قرار گرفته اند، و خانه‌ی مدیر نیز در مرکز آن جای گرفته‌است.
ساختمان‌های دیگر، محل اشتغال آهنگران و قرارگیری ماشین‌های مخصوص آهنگری، و همچنین
متعلق به کارگاه‌های استخراج نمک و بخش‌های عملکردی اداری و دو ساختمان دیگر، محل
زندگی کارگران بودند. هر ساختمان، دارای یک نمای عمومی با جهت‌گیری به سمت مرکز، و
یک نمای خصوصی در محل قرارگیری سرویس‌بهداشتی کارگران بود، که رو به باغ‌های
سبزیجات قرار گرفته‌بودند.
ورودی اصلی سایت، در محور مرکزی نیم‌دایره، توسط ستون‌های عظیم دوریک نشانه‌گذاری شده‌اند، که از فاصله‌ای دور، ورودی خانه‌ی مدیر را مشخص می‌سازند. زبان معماری توسعه‌یافته در این مکان، بازتعریفی از معماری کلاسیک با ترکیب المان‌هایی می‌باشد که تماما توسط لدو، با هدف سازگاری با فضای صنعتی ساختمان‌ها خلق گشته‌اند؛ همانند ستون‌های زنگ‌زده‌ی عظیم، و ارجاع به معماری محلی در قالب سقف‌های روستایی. تعدادی راهکار تزئیناتی نیز اشاره‌ای کنایه‌وار به عناصر آب و نمک دارند، مانند فواره‌های سنگی آب بر روی دیوارها یا سالن غارمانندی که شبیه به یک معدن نمک حقیقی است؛ و در ادامه، مزین به نمادهای بتنی از نیروهای طبیعت و نبوغ هماهنگ‌سازی انسان گشته‌است. فعالیت رویال سالتورکس در سال 1790، پس از انقلاب کبیر فرانسه، متوقف شد.
"شهر ایده‌آل"، با تجسم زندگی جمعی در پیوند با شهرسازی صنعتی جدید، پلان سالتورکس را به‌عنوان نقطه‌ی مرکزی توسعه‌ی خود برمی‌گزیند. در "شهر ایده‌آلِ شوو"، نیم‌دایره به دایره‌ای کامل تبدیل شده و ده ساختمان سالتورکس، توسط تعداد بسیاری از ساختمان‌های دیگر، تکمیل می‌شوند. لدو برای هرکدام از آن‌ها پلانی مجزا در نظر گرفت، عملکرد آن‌ها را توضیح داد و تصویری از آن‌ها ارائه نمود. بنا بود تا این مدارک، در معاهده‌ی معماری وی منتشر گردند، که تنها بخشی از آن در سال 1804 تکمیل‌یافت.
شهر تعدادی ساختمان منزوی را در خود جای داده‌بود، که در هرکدام از آن‌ها، بازیگوشی با عناصر نمادین به چشم می‌خورد. (قبرستان، معبد، خانه‌ی نگهبانان مزرعه، ساختمان‌های مزرعه و ... ). ترسیمات موجود در مجموعه‌ی "اندیشه‌ی معماری در رابطه با هنر، اخلاق و قانون" (L’architecture considérée sous le rapport de l’art, des moeurs et de la legislation) در سال 1804، متعلق به ساختمان‌های اجرایی مربوط به کارخانه‌ی نمک و همچنین ساختمان‌های خیالی در کانتکست کلی "شهر ایده‌آل شو" می‌باشند.