مارتین هایدگر (1889-1976) در وجود و زمان "سکونت" را برای بیان نحوه متمایزی که دازاین در جهان است به کار می برد. اصطلاح مزبور اما در آثاری همچون "ساختن، سکونت، تفکر" (1954) مجددا تفسیر می شود و در کانون فهم ما از وجود قرار می گیرد. این تفسیر مجدد از سکونت و تاکید تازه بر ان با ایده ی وجود به مثابه "از ان خود سازی" که در افادات (1989) امده پیوندی وثیق برقرار می کند.

. . . جایی که ادمی سکونت می گزیند، جایی است که ادمی در خانه است، جایی که ادمی جا و مکانی دارد. این معنا از جا و مکان همان چیزی است که مبنای دریافت اگزیستانسیال هایدگر از مکانمندی را تشکیل می دهد. بنابراین دازاین در سکونت گزیدن، درون مجموعه ای از روال ها و ساختارهای معنادهنده جای می گیرد که با ان ها انس دارد. این نحو توضیح "پدیدارِ سکونت" ما را قادر می سازد به وجهی واضح و انضمامی تر مراد از ایده ی وجود به مثابه رویداد/از آنِ خودْ سازی را دریابیم. وجود نوعی رویداد است، به این معنا که جای می گیرد ـ در ان جایی که ادمی در خانه است، جای را از ان خود می سازد. وجود دازاین را به این اعتبار از ان خود می سازد که در واگشایی اش ذاتا از الگوهای معنادهندگی دازاین و برای این الگوها رخ می دهد.