سایتِ تحلیلیْ انتقادیِ معماریْ شهرسازی اتووود مارتین هایدگر و سکونتِ "از درونِ در بیرون"

ثبت نام عضو جدید

ایمیل آدرس:

رمز عبور :

مرا به خاطر بسپار

رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید

خانه

ثبت نام

تماس با ما

درباره ما

قوانین سایت

راهنما

تبلیغات

یادداشت "مارتین هایدگر و سکونتِ شاعرانه ی رازآلودِ برونْ ایستایِ برونْ خویش گرایانه" نشان می دهد که فهم هایدگر از سکونت بین هستی و زمان (1927) و " ساختن، سکونت، تفکر" (1954) دچار تغییری تفسیری می شود، در "ساختن، سکونت، تفکر" وجود به مثابه "از ان خودسازی" مد نظر می اید و سکونت جایی است که ادمی در خانه قرار می گیرد، جایی که ادمی جا و مکانی دارد.

در این معنا، جا و مکان همان چیزی است که مبنای دریافت اگزیستانسیال هایدگر از مکانمندی را تشکیل می دهد. بنابراین سکونت گزیدن، درون مجموعه ای از روال ها و ساختارهای معنادهنده جای می گیرد که برای کشف و گشودگی در دسترس و نزدیک اند. اما این "پدیدارِ سکونت" نه به منزله ساختارهایی مستقل بلکه به منزله برونْ خویشی ها تلقی می شوند. . . و به نظر می رسد نکته اساسی همین جاست.

از نظر مارتین هایدگر حیث زمان و حیث تاریخی از اوصاف بنیادین ساختارهای وجودی آدمی است. اما تلقی هایدگر از انسان به منزله دازاین یا "آنجاْ حاضر" یا اگزیستانس مانع از آن می شود که تفکر تاریخی او به ورطه تاریخ گرایی بغلتد. از نظر هایدگر آدمی existence است و این واژه را بایستی با توجه به ریشه شناسی اش به معنای ex-sistence، یعنی به معنای برونْ ایستا فهمید.

به بیان دیگر، در تلقی هایدگر، آدمی موجودی برونْ ایستاست، یعنی موجودی که نحوه هستی اش عین برونْ ایستایی و برونْ خویشی و به تعبیر دیگر عین استعلا transcendence یعنی فعل فراروی transcend است که می تواند "هم اینجا و هم آنجا" حاضر باشد.

بر اساس این نحوه توصیف ساختار وجودی و وجودشناختی هستی آدمی، انسان از آنجا که نحوه هستی اش عین برونْ ایستایی و فراروی است، می تواند از محدوده های تاریخی خویش نیز فراتر رفته، در امکانات و افق های تاریخی دیگری نیز حاضر باشد. اگر چنین امکان فراروی و استعلایی برای آدمی وجود نداشت، اساساً امکان مواجهه با افق های تاریخی دیگر، خارج از محدوده های تاریخی کنونی فرد، و در نتیجه امکان تجربه، فهم و برقراری گفت وگو با دستاوردهای نظری و فرهنگی و شیوه های زیست گذشتگان یا انسان هایی که در دوره ها و شرایط تاریخی دیگری می زیستند، برای ما به هیچ وجه امکان پذیر نبود.

در این فهم، سکونت انجایی با "راز" می امیزد که افقش "آن بیرون" در انتظار گشودگی و کشف و شکوفایی باشد، سکونتی گره خورده با زمان و گذر، سکونتی که فهم از خانه را با همْ زمانی در میراث های گوناگون همْ بند می کند و مروج نوعی از برون گرایی است تا درون گرایی و ماندن.

به نظر می رسد وزن بردار زمان و اقلیم های زمانی در فهم هایدگر از سکونت بر وزن بردار مکان و اقلیم های توپوسْ محور غالب و فائق است و این کشمکش در فهم او از "پدیدارِ بافت" نیز متبلور است.

فاطمه فریدونی ( 1399/03/10 ) :
هایدگر بحث فضائیت وجود انسان و سکونت را مطرح کرده و معتقد است نمیتوانیم به انسان فکر کنیم بدون اینکه در نظر بگیریم که انسان موضوعی است که در جهان جای گرفته و در سخن رانی ساختن سکونت گزیدن و اندیشیدن تاکید میکند که من هستم یعنی من سکونت دارم و این سکونت کیفیتی ساختنی است بر همین اساس دو نوع حضور را تعریف میکند اقامت و سکونت که اقامت معنای عام و سکونت معنای خاص دارد
از نظر او سکونت زندگی بر روس زمین و زیر آسمان ،حفاظت از آن ها و دریافت رازشان و نه بهره کشی از آن ها با استفاده از تکنولوژی ،امری که امروزه اتفاق می افتد دارد.
انسان مدرن به فراموشی نسبت به سکونا و ساختن دچار شده و تنها درخانه حضور دارد.
خانه از نظر هایدگر مرکز جهان است و درک ما از جهان در خانه مشهود است وهمچنین رابطه ای که خانه با مکان و زمان باید داشته باشد.
و اینکه خانه با افرادی که در آن هستند تعریف میشود و در واقع مسکن چیست با مسکن کیست جایگزین میشود.

غلامرضا درخورد ( 1399/03/18 ) :
هایدگر برای رویارویی اصیل با جهانی که در آن احساس «در خانه بودن» می‌کنیم، «سکنی‌گزیدن» است؛ «ویژگی اساسی هستی که موجودات میرای بشری در نسبت با آن هستند». سکنی‌گزیدن و «حفاظت و پروا» داشتن است، نه تنها در معنای تمایل و روی‌آوردن، بلکه بدان‌گونه که یکپارچگی چیزها و آزاد ساختن آن‌ها از هر پیش‌فهم «زیاده‌ انسانی» پاس داشته شود. به‌علاوه از این طریق است که می‌توان اطمینان یافت که چیزها و در واقع «انسان‌ها» سرچشمۀ خود را در «جریانی پنهان و بیان‌ناپذیری که همه چیز را برمی‌سازد» می‌یابند. سکنی‌گزیدن به معنای چیرگی بر فراموشی هستی و پروریدن معنای اصیل سرچشمه است.