بسیاری از پربارترین شاهکارهای طراحی در طول تاریخ، از نیاز انسان سرچشمه گرفته اند و عنصر اصلیِ خلق مبتکرانه، یعنی نبوغ طراحی در آنها نقش مهمی را ایفا می‌کند. تعدادی از مثال های موردعلاقه‌ی من در زمینه‌ی ابداعات طراحی در بحران کوویدـ19، آثار بداهه گرایانه‌ی جوانان بدون تجربه است، از دکترانی که با مدیریت تجهیزات پزشکی موجود، به مقابله با ویروس مرگبار کرونا رفته‌اند گرفته تا خیاطان ماهری که لباس‌های محافظ برای خط مقدم سلامت تهیه نموده‌اند.

در میان آن ها، کلاه‌هایی که کلاس اولی‌ها به هنگام بازگشت به مدرسه‌ی ابتدایی یانگ‌ژنگ واقع در شهر هانگ‌ژوی چین به سر کرده‌اند، به چشم می‌خورد. این کلاه‌ها به دست معلمان، از مقوا، بادکنک، پلاستیک، فوم و دیگر متریال‌های در دسترس ساخته شده‌اند. چوب‌های بلندی به این کلاه های دست ساز متصل گشته تا کودکان بتوانند به درستی فاصله ی مورد نیاز برای نشستن یا ایستادن کنار دیگر همکلاسی هایشان را، بر اساس قوانین فاصله‌ی اجتماعی رعایت کنند.

ایده‌ی این چوب‌ها، برگرفته از از زائده‌های افقی در دو طرف کلاه‌های مقامات دودمان سونگ در میان سال های 960 تا 1279 هستند؛ که به منظور جلوگیری از دسیسه چینی توسط زمزمه های درگوشی در دادگاه امپراتوری، به کار گذاشته می‌شدند. به گفته‌ی ایلین چنگین، با نام مستعار "narrativejunkie" و استاد دانشگاه دوک، "فاصله‌گذاری اجتماعی، در حقیقت عملکرد اصلی آن‌ها بود."