از زمانی که باوهوس در پس زمینه ی سیاست سمی و آشفته ی قرن بیستم افتتاح شد، والتر گروپیوس با سیاست مداران محلی ویمار و سپس دسائو درگیر بود و سرانجام در 1928 از سمت ریاست باوهوس استعفا داد. جانشین او هنرمند سوئیسی، هانس مایر، دنبال کننده ی دستور کار سیاسی رادیکال بود. به گونه ای که نقش طراحی را به عنوان یک ابزار احتماعی و اقتصادی تعریف کرد. مایر، این کمونیست متعهد، آزمایشات خود برای تولید انبوه محصولات طراحی صنعتی را ادامه داد، در حالی که به صورت همزمان در مسیر دفاع از پیشرفت های جدید در مسکن اجتماعی، زیر ساخت های عمومی و شهری که نازی ها در حال تخریب آن بودند حرکت میکرد. او در 1930 به "مهارکشی های کمونیستی" اعزام شد و با گروهی از دانشجویان علاقمند، به اتحاد جمایر شوروی مهاجرت کرد. فعالیت های او در باوهوس در تاریخ رسمی باوهوس در حاشیه بوده است اما در حال حاضر به طور گسترده ای توسط طراحان و فعالان معماری مورد تحسین قرار گرفته است. جانشین مایر، میس ون در روهه، بیشتر پدربزرگی برای معماری بود تا شخصیتی ستیزه جو. اما او در مسیر محافظت از باوهوس با قدرت تشدید شده ی نازی ها مواجه شد. میس سعی کرد با انتقال باوهوس از دسائو به محله ای کوچکتر در برلین و تلاش برای جلب رضایت نازی ها مدرسه را حفظ کند اما در نهایت این خواسته ای دور از تحقق بود. باوهوس سرانجام در 1933 بسته شد و میس را با اتهام ناسیونالیست گرایی تنها گذاشت. تاثیر افراط گرایی سیاسی وقت با سرنوشت بسیار متفاوت دو دانش آموز در دوران میر قابل بررسی است. یک دانشجوی معماری اتریشی، فریتز اورتل، به گردان حفاظتی حذب نازی پیوست و وظیقه ی طراحی اتاق های گازی، محوطه های بازداشتی و کرماتورایی در آشویتس را به عهده گرفت. اردوگاه کاری اجباری که در آن آفری برگر، طراح نساجی کراواتی کشته شد. البته او تنها دانش آموزی از باوهوس نبود که در آنجا کشته شد. فریدلی برندیز که در رشته ی منسوجات تحصیل کرده بود نیز در این اردوگاه کشته شد.