احتمالا بهترین نمونه برای مدل سکونت حداقلی [در دوران مدرن] خانه ی دام ـ ینویی لوکوربوزیه (1914) است؛ یک سازه بتنی به شدت ساده که می تواند توسط خود ساکنین و با کمترین میزان منابع و مصالح ساخته شود و توسط خود ان ها و متناسب با نیازها و وسایلی که دارند پر و تجهیز گردد. و البته هدف اصلی مدل دام ـ ینویی فراهم اوردن مسکن برای طبقات فرودست دارای کمترین متعلقات و تبدیل ان ها به کارآفرینانی بوده است که بتوانند شرایط خانه داری خودشان را مدیریت و تامین نمایند. این اصول، مخصوصا پس از جنگ جهانی دوم، در مقیاس وسیع، در بسیاری از شهرهای مدیترانه ای، اعمال گردید، نمونه های عمده ی ان را می توانیم در آتن و رم مشاهده کنیم. در این موارد ایده ی اصلی این بوده است که امکان مالکیت، در میان تمام طبقات، مخصوصا طبقه فرودست، مرتبا و با تقویت صنعت ساخت در مقیاس کوچک، به صورت منصفانه ای توزیع شود. هدف این فرایندهای اقتصادی، شکل دادن به جامعه ای از خرده مالکین بوده که علی رغم انکه حداقلی ترین ملک را در تملک خود دارند، ملکی که ممکن است بی ارزش به نظر برسد، اما می توانند ان را به عنوان فرصتی برای سرمایه گذاری مالی در نظر اورند.