آدریانو الیوتی، کارخانه‌دارِ متشخص، فرهیخته و مردم‌دارِ ایتالیایی، علاقه ی عمیقی به هنر، طراحی و معماری داشت، و با تکیه بر دانش خود، در این عرصه ها در جایگاه رئیس کسب و کار خانوادگی خود که گروه الکترونیک اولیوتی نام داشت، به فعالیت می‌پرداخت. الیوتی بعنوان کارآفرین یک شرکت نمونه، مسابقه ای برای معماری راه اندازی نموده بود که در سال 1956، جایزه ی آن به
کارلو اسکارپا و
لودویکو کوارونی تعلق گرفت. سال بعد، از اسکارپا برای طراحی یک سالن نمایش برای الیوتی در میدان سن مارکوی ونیز، دعوت بعمل آوردند.
سایت پروژه، به شکل زیبایی در کنار پروکوراتی وچه ی پر ابهت، در بخش شمالی میدان قرار گرفته بود، اما برای تقسیم به دو طبقه با ابعاد مناسب، بسیار کوچک بود. راه حل اسکارپا برای این مسئله، خلق یک طبقه ی وسیع با پنجره های بزرگ به سوی میدان سن مارکو و یک نیم طبقه ی کوچک تر بود. پنجره ای کوچک در بخش پشتی نمایشگاه، چشم اندازی از یک کانال را به نمایش می‌گذاشت و دو طبقه، توسط یک راه پله ی چشم گیر ساخته شده از کف های باریک از جنس مرمر اورسیانایی به هم متصل گشته بودند. این قطعات مرمری، به گونه ای در جای خود محکم شده بودند که گویی در فضا معلقند.
سنگ مرمر صیقلی و شیری رنگ اورسیانایی، همانند تمام متریال های مورد استفاده در سالن نمایش، با دقت بسیار توسط اسکارپا انتخاب شده بودند. پس از شکل گیری علاقه ای وسواس گونه به تفاوت ظریف میان متریال ها و بافت ها به واسطه ی فعالیت در کارخانه ی شیشه سازی ونینی در مورانو، اسکارپا همواره به دنبال یافتن بهترین منابع سنگ و چوب و ماهرترین سنگ‌تراش ها و نجارها بود. اسکارپا با انتخاب ریز بینانه‌ی نوع چوب و سنگ برای سالن، آن ها را در سلسله مراتبی دقیق کنار یکدیگر قرار داد تا برای تجربه ی ورود و قدم زدن در فضای نمایشگاه را به شکلی خاص تعیین کند. این حرکت، از یک سنگ باریک و متخلخل خاکستری رنگ ایستریایی در بخش ورودی، که نام اولیوتی بر آن حکاکی شده است، آغاز می‌گردد.