بخش اضافه شده به موزه ی هنر دنور؛ ساختمان فردریک.سی.همیلتون یک بخش الحاقی به موزه ی سابق است که توسط معمار ایتالیایی، جیو پونتی طراحی شده بود.این بخش الحاقی که از سرزندگی و توسعه ی دنور الهام گرفته است، در حال حاضر مکانی برای نگهداری مجموعه های هنر مدرن و معاصر و همچنین مجموعه های هنر اقیانوسی و آفریقایی است. این بخش که در اکتبر 2006 گشوده شد، اثری مشترک از معماران دیویس در همکاری با شرکت ام. ای مورتنسن است.

جهت کامل کردن دید برای طراحی بخش الحاقی، استودیو دنیل لیبسکیند با تیم اداره کننده، موزه داران، تیم نمایشگاه اصلی، معماران قرارداد و هیئت امنا ارتباط نزدیکی برقرار کرد. از زمان گشایش، ساختمان جدید به عنوان یک مکان فرهنگی مهم برای دنور هزاران بازدیدکننده را به مجموعه ی موزه جذب می کند.

ساختمان جدید به نوعی در مرکز شهر قرار دارد که قسمت اداری شهر را به مرکز تجاری آن وصل می کند. پروژه به عنوان یک ساختمان تنها طراحی نشده است بلکه بخشی از مجموعه ای از فضا های عمومی، بنا های یادبود و راه های اصلی است که به توسعه و هم افزایی همسایگان و مناطق شهری پیرامونی اش کمک می کند.

متریال های این ساختمان بسیار به موضوع پروژه مرتبط هستند و همچنین متریال های جدید و نوآورانه (مانند تیتانیوم) در آن به کار برده شده که با هم می توانند فضاهایی را ایجاد کنند که قسمت سنتی و محلی دنور را به قرن 21 متصل کنند.

سرزندگی و توسعه ی دنور الهام بخش موزه ی جدید است همراه با توپوگرافی با شکوه و مناظر مهیج از آسمان و کوه های راکی. ارتباط بین برجستگی ساخت و ساز و رمانتیسم منظره فضایی را خلق می کند که در جهان بی مانند است. تعامل جسورانه عموم مردم در ساختن سرنوشت فرهنگی این شهر چیزی است که با لمس خاک کلرادو حس می شود.

یکی از چالش های ساختن موزه ی هنر دنور، پاسخگویی به طیف فوق العاده ی تحولات در نور، افکت های اتمسفریک، دما و شرایط آب و هوایی خاص این شهر است.اصرار بر کامل کردن این ها بود نه تنها از لحاظ  کاربری، بلکه از لحاظ فیزیکی، فرهنگی و از لحاظ تجربی برای منافع تجربی بازدیدکنندگان.

 ساختمان جدید بر مبنای تجدید ایده های آماده یا فرم بیرونی نیست چون معماری آن بیرون را از داخل جدا نمی کند یا اینکه نمای زیبایی را فراهم نمی کند که در پشت آن یک تجربه ی معمولی وجود داشته باشد.یا اینکه این معماری ارتباطی ارگانیک با محیط عمومی و جنبه هایی از تجربه دارد که از لحاظ فکری، عاطفی و حسی هستند.

یکپارچگی عناصر این مکان برای ایجاد لذت در عموم مردم در یک ساختمان فراهم شده است که طبیعت شبیه سازی شده ی معماری را محترم می شمرد و همچنین نشان دهنده ی ارتباط بلافاصله از دست به چشم و به ذهن است. و در آخر، زبان معماری فراتر از کلمات و متشکل از بازی نور، تناسب و متریال است.