عطرهای
شنل، با رایحه ی گل هایی همچون یاسمن و رز و ساخته شده از مواد اولیه ی طبیعی با بوی خفیف بودند. نام آن ها شاعرانه و سنتی ـ‌افشانه ی شادی یا خیال عصرگاهی‌ـ بود و شیشه های آن ها نیز با همین صفات، و دارای لبه های تیزی به شکل فلاسک های قدیمی بودند. همانطور که گابریل شنل از درِ خرق عادت به عرصه ی طراحی پوشاک وارد شد، در عرصه ی تولید عطر نیز قصد همین کار را با تغییر شیوه ی قالب عطرسازی دهه ی 1900، با معرفی اولین عطر خود در سال 1921 داشت.
شنل، در ابتدا از یک فرمول دست ساز، ساخته ی ارنست بیو آغاز نمود. او یک جوان عطرساز با استعداد بود که به انجام آزمایش هایی برای خلق یک عطر ترکیبیِ ماندگارتر و پایدارتر مشغول بود. شنل سپس به فکر انتخاب نامی کاملا مدرن برای عطر خود افتاد، نامی که نه تنها علمی به نظر می رسید (و وابسته به نام های عددی مبلمان طراحی شده توسط طراحان مدرنیستی همچون مارسل بروئر و شارلوت پریاند) بلکه عدد شانس وی را نیز در خود جای می داد: عدد پنج. بیو، ده رایحه ی مختلف را پیش روی شنل گذاشت و آن ها را بین اعداد 1 تا 5 و 20 تا 24 نام گذاری نمود. شنل، که بسیار خرافاتی بود و تمامی مجموعه طراحی های خود را در روز پنجم از پنجمین ماه هر سال رونمایی می کرد، نه تنها عطر شماره ی پنج را انتخاب نمود، بلکه نام آن را نیز از همان شماره برگرفت؛ زیرا معتقد بود که این امر برای او خوش شانسی به ارمغان می آورد.
و اما همین اتفاق نیز افتاد. با این وجود که او به عنوان طراح لباس نیز بسیار موفق بود، شنل، ثروت هنگفت خود را مدیون عطر شماره ی 5 خود بود. او فروش آن را در سال 1921 از بوتیک های خود آغاز نمود، اما تا سال 1924، او کمپانی عطرسازی خود به نام عطرهای شنل را راه اندازی کرده و شیشه ی عطر شماره ی 5 را به گونه ای بازطراحی نمود تا برای ارسال به سراسر جهان، به اندازه ی کافی محکم و مقاوم باشد. تصویر بالا از شنل در اواسط دهه ی 1930، زمانی که او با حدود 4000 کارگر، در قله ی موفقیت خود به عنوان طراح لباس قرار داشت، در آپارتمان وی در هتل د ریتز که فاصله ی کوتاهی با رو کمبون داشت، به عنوان مدل برای اولین عکس تبلیغاتی برای عطر خود، با همکاری مجله ی هارپر بازار ثبت گردیده است.