چینی بوئِری (2020-1924)، معمار و طراح ایتالیایی است که بنیانگذار استودیو معماری چینی بوئری بوده، مجموعه ای از مبلمان هایی آیکونیک را از خود به جای گذاشته است. چینی بوئری روز چهارشنبه، 9 سپتامبر، در خانه خود در میلان درگذشت، شهری که در آن متولد شد و تمام زندگی خود را در آن سپری کرد. وی که در سال 1924 متولد شد، در میلان بزرگ شد و در سال 1951 از دانشگاه پلی تکنیک میلان در رشته معماری فارغ التحصیل شد. چینی بوئری یکی از اولین طراحان زن ایتالیایی بود که پس از جنگ جهانی دوم به شهرت رسید  بسیاری از آثار مبلمان او مدولار بوده و امروزه نیز در حال تولید است که گواهی بر جاودانگی طرح های او و تمرکز ماندگارش بر عملکرد است.

 گرچه طراحی چنین آثاری وی را مشهور کرد اما چینی بوئری یک معمار آموزش دیده هم بود که پروژه های مسکونی و همچنین اداری، فروشگاهی و نمایشگاهی را در داخل و خارج از کشور طراحی و اجرا نمود. او مدت کوتاهی برای معمار ایتالیایی، جو پونتی کارآموزی کرد و سالها با مارکو زانوسو همکاری کرد، تا اینکه خودش در سال 1963 برای تأسیس استودیو معماری چینی بوئری اقدام کرد.

در طول زندگی حرفه ای خود، بوئری با برخی از بزرگترین نام های طراحی ایتالیا همکاری کرد، از جمله بِرند لوازم روشنایی آرتْمیده و شرکت های طراحان مبلمان مانند کِنول، مَگیس و آرْتْفِلکس. از او سه فرزند پسر به جا مانده که یکی از آن ها معمار استفانو بوئری است. استفانو بوئری در مصاحبه با دِزین چنین گفت: "آنچه که من از مادرم، غیرقابل دستیابی می دانم، ظرافت او است، نوعی هدیه طبیعی که او در هر عمل خود از آن بهره می برد. او طوری مبلمان می ساخت و معماری می کرد که هرگز کسل کننده و خود خواه نباشد و در عین حال با ظرافت باشد، ترکیبی تقریباً غیرممکن که چینی می دانست چگونه خلقش کند."

در دهه 1960، وی چندین ویلا را در ساردینیا از جمله کاسا بانْکِرِ بروتالیستی، و ویلا روتاندایِ حلزونیْ شکل، ساخت که برای ایجاد گفتگو با چشم انداز اطراف خود، طراحی شده بودند. به همین ترتیب، پروژه کاسا نِل بوسکو در سال 1969 در طبیعتِ لومباردی ساخته شد که با فرم شکسته اش، تلاشی برای بیان عدم لزوم قطع درختانِ پیرامون پروژه بود.

بوئری همکاری های مثمر ثمری را با برند های طراحی ایتالیایی  داشت.در طول زندگی حرفه ای خود، چینی بوئری اغلب با آرتفلکس همکاری می کرد که برند طراحی مبلمان بود. از معروف ترین طراحی های مبلمان وی در آرتفلکس می توان به مبل یک تکه ی بوبو در سال 1967 و مبل سِرْپِنتون در سال 1971 اشاره کرد. این مبلمان شامل پنل های عمودی پلی اورتان بودند که به فرم آکاردئونی کنارهم متصل می شدند تا به این مبلمان اجازه دهد، در هر متراژی تولید شود و متناسب با هر فضای دلخواهی قرار گیرد. این طرح علاوه بر جایزه در مجموعه دائمی تریناله میلان، جایزه طراحی صنعتی کمپاسو دی اورو را نیز برای وی به ارمغان آورد. از دیگر صندلی های وی، صندلی شبح که در سال 1987 که از یک صفحه شیشه ای ایجاد شده بود، ادامه داد.

از نظر بوئری، معماری و طراحی، عملی اخلاقی است. این همیشه برایش یک مسئولیت بزرگی بود که ریشه در تلاشی برای عزت و اعتقاد به برابری داشت.