جان هیداک در سال 1962 تحقیق شش ساله ای را درباره مفاهیمِ معماریِ "پیکربندی لوزی" آغاز کرد: چرخش چهل و پنج درجه ایِ عناصرِ محدود کننده نسبت به یک سیستم راستْ گوشه. نمایشگاهی از ترسیمات و مدل هایی که هیداک در این مورد توسعه داده، در سال 1967 در مدارس معماری در نیویورک برگزار شد که شامل سه پروژه خانه دایْمیند اِی ، خانه دایْمیند بی و موزه دایْمیند سی بود.

از آنجا که به گفته معمار، این سه پروژه کاوش در مورد مفاهیمِ فرمیِ "بوم هایِ لوزیْ شکلِ موندریان، برای معماران امروزی" است که هر کدام بر پیامدهای این لوزی از طریق عناصر مختلفی مانند ستون ها (خانه اِی)، صفحه ها (خانه بی) و اشکال بیومورفیک (موزه سی) تمرکز دارند. هیداک اینطور بیان کرده که "پاسخی که در سه گانه ی دیاموند داده شده، هم خلاقانه است و هم تحلیلی. در این پروژه با کنارِهم قرارْگیریِ واژگانی از جنس نقطه، خط، صفحه و حجم، تلاشی بر ارائه ی دیدگاه های جدیدی به فضا در معماری می باشد. با نمایشِ ایزومتریکِ پروژه در فضای دو بعدیِ این ترسیم، به وضوح نمای روبه رو را مشخص است."

خانه دایمند اِی، وضعیت های راستْ گوشه را درون پیکربندی لوزیْ شکلی توسط عناصری مانند ستون ها یا دیوارهای مورب بررسی می کند. این پروژه دارای پلانی مربعی است که با شبکه ده خطی تقسیم شده است که در نقاط تقاطع آن 13 ستون گرد وجود دارد. گردْ بودنِ ستون ها "نیروی گریز از مرکز و چرخش چند جهته" را به پلان می بخشد. مرکز، در هر طبقه توسط یک ستون اشغال شده است. پارتیشن ها و سایر عناصر مانند مبلمان و شومینه به طور کلی با کنارهم قرار گیریِ ستون ها و تیرها شکل گرفته اند. سایه بان های عمودی نامنظمی که در کفِ طبقات دوم و سوم کار شده، " تداومِ هیجانِ نوری" را در فضا فراهم می سازد.