افزون بر این، تمرکز بر منحصر‌به‌فرد بودن شوک کووید به معنای این نیست که تنش ژئوپلتیک بین آمریکا و چین دیگر اهمیتی ندارد. برعکس! درگیریِ آمریکا و چین آینده‌‌ی نامعلومی را برای اقتصاد جهان رقم زده است و این موضوع هر روز با بالا گرفتن دعوای سیاسی بر سر این ویروس نگران‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کننده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.

نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانیم ادعا کنیم که به ما هشدار داده نشده بود. از زمان گزارش معروفِ "محدودیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های توسعه" که در سال 1972 توسط اتاق فکرِ "باشگاه رم" منتشر شد، متخصصین همواره به ما گوشزد کرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند که نیروهای طبیعی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند مسیر پیروزمندانه‌ی رشد اقتصادی را متوقف کنند. در پی شوک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های نفتی دهه‌ی هفتاد کاهش منابع همیشه نگرانی بزرگی بود. در دهه‌ی هشتاد بحران اقلیمی پیشی گرفت. و در همان زمان شوک اچ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وی/ایدز ما را از نوع دیگری از واکنش طبیعت آگاه کرد: تهدید "بیماری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های عفونی نوین"، به‌ویژه آنهایی که خاستگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شان جهشی از حیوان به انسان بوده است.

از کنفرانس سال 1989 در دانشگاه راکفلر به طور مکرر گفته‌اند که این امر اتفاقی نیست بلکه نتیجه‌ی اقدام بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وقفه‌ی بشر در وارد کردن حیات حیوانی در چرخه‌ی غذایی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش است. اچ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وی/ایدز، سارس، آنفلوانزای مرغی، آنفلوانزای خوکی و مرس همگی به این ولع خطرناک ربط دارند. درست مانند بحران اقلیمی، بیماری‌های همه‌گیر نیز اتفاقاتی صرفاً طبیعی نیستند. نیروی محرکه‌ی آنها خاستگاهی انسانی دارد.

بحران اقلیمی به ما نشان داد که چه چیزی جلوی عکس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌العمل کافی را می‌گیرد. سوخت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های فسیلی برای روش زندگی ما حیاتی هستند. انکار بحران اقلیمی منافع تجاری بالایی به همراه دارد. منافع استراتژیک آمریکا، عربستان سعودی و روسیه همگی در نفت جمع شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. کربن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زدایی امری گران و به لحاظ تکنیکی پیچیده است که مزایای پراکنده‌ی آن فقط در بلندمدت به دست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آیند.

چون هزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های این کار نسبتاً کم و خطرات آن بسیار زیاد است، تقریباً همه‌ی کشورهای مهم برنامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی برای مقابله با همه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها داشتند. اما هیچ‌کدام به اندازه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای که الان آرزویش را داریم کارآمد نبودند. با وجود این، در جاهایی مثل آلمان، کره‌ی جنوبی و تایوان این برنامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها موفقیت‌آمیز بود. حالا مشخص شده که داشتن برنامه، عمل کردن به آن و انجام درست امور پایه‌ای بسیار مهم است.

واکنش به بحران اقلیمی منوط به چالشی هولناک یعنی کاستن از آهنگ رشد کل سیستم است. آنچه کووید-19 به ما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آموزد این است که تنها تصویر کلی مهم نیست. نظام جهانیِ ما چنان در هم تنیده است که ناکامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کوچک در کشورداری در چند گره‌ی حیاتی همه‌ی ساکنان این سیاره را تحت تأثیر قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد.

تنها معجزه فقط می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌حلی پزشکی باشد ــ تست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های آنتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بادی، درمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مؤثر، یا یک واکسن. پنج سال طول کشید تا واکسن ایبولا کشف شود. هر چند منابع بسیار عظیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تری برای مشکل کنونی اختصاص یافته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند اما وضعیت فعلی را نباید با روال عادی اشتباه گرفت. ما تا به حال واکسن موفقی برای کرونا نساخته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ایم. ما به علم عادی دلبسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ایم تا در جنگی مدرن به "معجزه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای علمی" دست بیابد. حتی اگر در بهترین حالت، واکسنی در سال 2021 تولید شود، باز هم نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانیم از منطق خطر در جامعه بگریزیم. اکنون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانیم که با چگونه تهدیدی روبه‌رو هستیم. می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانیم که بخش بزرگی از 2020 را از دست دادیم. حالا چگونه باید ادامه دهیم؟

در برخورد با این بحران، بولسونارو و ترامپ به افرادی مضحک تبدیل شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. اما واکنش آنها حاکی از خواست بنیادین عمیق برای انکار عظمت این شوک است. کیست که دلش نخواهد فکر کند که این فقط آنفلوانزایی ساده بوده است؟ با توجه به این وسوسه، آنچه باید با آن مبارزه کنیم نه این انکارهای علنی بلکه گزینه‌ی آرامش‌بخش دیگری است: اینکه کووید-19، گردبادهای بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سابقه و آتش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سوزی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های عظیم سال 2019 را حوادثی اتفاقی در طبیعت قلمداد کنیم.

چنین نگاهی هر چند آرام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بخش و در کوتاه‌مدت برای اقتصاد مفید است اما راه را برای بلایای بعدی باز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد. اگر بپذیریم که کووید-19 بلایی بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سابقه بوده است، در این صورت باید از این بترسیم که بلایای مشابه بیشتری در راه باشد.