عکاس کریستوبال پالما، معماری متاخر معمار شیلیایی، کریستین بوزا را به تصویر کشیده است. این پروژه یک خانه صخره ای است که در دهه ۱۹۹۰ ساخته شده و دارای یک دیوار زرد پیچ ​​در پیچ و استخر دایره ای شکل است.

بوزا این خانه را در لوس ویلوس شیلی، در سال ۱۹۹۷ به عنوان یک خلوتگاه آخر هفته ای برای خانواده اش، از جمله همسر و چهار فرزندشان، به پایان رساند.

پالما که تنها خانه لوس ویلوس را در عکسهای دهه ۱۱۹۰ دیده بود، در سپتامبر سال گذشته از طریق پسر بوزا، کریستین بوزا ویلسون، برنامه بازدید از این سایت را ترتیب داد. این عکاس شیلیایی می گوید: این معمار فقید موفق شد مجموعه جدید تصاویر را درست قبل از مرگش ببیند و نسبت به آن ها رضایت داشته باشد.

پالما به Dezeen گفت: "من می دانستم که وضعیت سلامتی بوزا خیلی خوب نیست و می خواستم تا زمانی که هنوز زنده بود از خانه اش تصویر برداری کنم.

در بالای خانه لوس ویلوس یک دیوار بتونی مواج زردرنگ و از سقف تراس آن در برابر باد محافظت می کند. تراس بتونی با ابعاد شش در 25 متر ، پله هایی را در سمت کوتاه تر شکل می دهد تا بتوان از منظره اقیانوس آرام جنوبی و غروب خورشید لذت برد.

یک پل مرتفع که از یک مجموعه پله طولانی عبور می کند، تراس را به یک استخر شنای سنگی گرد متصل می کند.

مسیر پیاده رو، از روی پله ای که از بالای سایت به آب منتهی می شود و در انتها به دو بخش تقسیم میشود و سقف دوم را شکل می دهد، عبور می کند.

دو دیوار ساخته شده از سنگ های محلی اطراف  پله را در بر می گیرند و با پنجره ها و درها یی رو به داخل، سوراخ هایی در این دیواره ایجاد می شود.

پسر بوزا، مدیر شرکت Boza Wilson Arquitectos، افزود: "در این خانه، هر فضا در اطراف گذرگاه سنگی طولانی که از بالاترین نقطه زمین سرچشمه گرفته و به اقیانوس ختم می شود، قرار گرفته اند."

"تمام اتاق های خانه در امتداد این مسیر پر از در و پنجره قرار دارند، که دقیقاً مانند یک دهکده ماهیگیری در دریای مدیترانه است."

دیوارهای سنگی در داخل خانه که یک اتاق نشیمن با پنجره های بزرگ رو به اقیانوس دارد، در معرض دید قرار دارند. یک دودکش فلزی بر روی یک دیوار مرتفع و از میان یک اشکوب باریک و کتابخانه بالا رفته است.

پله های بتنی و یک سطح زرد رنگ که یادآور دیوار بیرونی است، با یک شیب ملایم به اتاق غذا خوری منتهی می شوند. یک درب از اتاق ناهارخوری دسترسی به آشپزخانه ای واقع در آن طرف راه پله را فراهم می کند.

اتاق خواب اصلی در پشت اتاق ناهار خوری قرار گرفته است، در حالی که چهار اتاق خواب دیگر در قسمت پشتی خانه قرار دارند و از مسیرهای سنگی به آن ها دسترسی وجود دارد.

بوزا همچنین یک سطح سنگی جداگانه برای قرار دادن یک سونا و یک جکوزی رو به دریا ایجاد کرد. طراحی محوطه را همسرش، دیانا ویلسون انجام داده است.

عکاسی پالما بخشی از یک پروژه گسترده تر برای تصویر برداری از  معماری شیلی در اواخر دهه ۱۹۹۰ است. وی می گوید که طرح ۲۲ ساله بوزا نمونه ای از گونه شناسی را ارائه می دهد که امروزه نیز محبوب است.

پالما به Dezeen گفت: "من می خواستم شروع به عکاسی از برخی پروژه ها کنم که می تواند به عنوان کلیدی در" موج جدید "معماری شیلی شناخته شود پروژه هایی که از اواخر دهه ۹۰ مورد توجه خارجی ها قرار گرفت و این پروژه قطعاً بخشی از این مجموعه است."

وی افزود: "این نوع خانه های معلق از صخره و رو به اقیانوس آرام به خودی خود در شیلی به گونه ای جدید تبدیل شد. "این خانه قطعاً یکی از بهترین نمونه های پایان یافته ای است که من شانس این را داشته ام از آنها دیدن کنم."

خانه های دیگری که اخیراً به این سبک کامل شده اند شامل ملکی از دفتر Ryue Nishizawa با سقف بتونی موج دار و محل اقامت Alejandro Aravena با دودکشی عظیم است.

بوزا به دلیل بیماری کبد در سن ۷۶ سالگی درگذشت. وی به دلیل ساختمانهایی مانند مرکز دادگستری سانتیاگو، پارک رودخانه ای کوینتا، دفتر مرکزی بلاویستا در دانشگاه سن سباستین و تعدادی خانه برای رئیس جمهور شیلی سباستین پینرا شناخته شده است. وی همچنین رئیس بخش معماری در دانشگاه سن سباستین بود اما به دنبال اظهاراتی جنجالی استعفا داد.

پالما افزود: "شما قطعاً می توانید از او به عنوان یكی از شخصیت های بزرگ زندگی یاد کنید."

"هم کارهای او و هم شخصیت عمومی او در تقریبا یک دهه اخیر بحث برانگیز شد، بنابراین به نوعی من بیشتر مجذوب این خانه، که فقط در تصاویر دهه ۹۰ دیده بودم، شدم.