فرانک کونرت، عکاس و مدل ساز، "پوچ بودن زندگی" را از طریق مدل های صریح و ریز بینانه معماری اش بیان می کند.

مدل های دست ساز این هنرمند آلمانی صحنه های به ظاهر عادی را باز آفرینی می کنند که پس از دقت و بررسی بیشتر یک سناریو سورئال از آن ها دریافت می شود.

در اثر "زیر پل" یک ستون در بزرگراه تبدیل به یک خانه ی شهری شده است. در "تعطیلات کوهنوردی" یک هتل بین راهی تنها به ویسله یک ستون نردبان دار قابل دسترسی است.

کونرت: " همه ی این ها با ایده ای شروع می شود که با مفهوم پوچی زندگی سر و کار دارد. این ایده ها از بازی با کلمات و توسعه داده می شوند. ارتباطات و گاهی روش های عجیب برخورد افراد با هم، موضوعی پایان ناپذیر در کار من است."

کونرت در مدل هایش با بزرگ نمایی حقارت زندگی شهری به یک کمدی سیاه می رسد، که آن ها را با متریال های موجود در زندگی روزمره ساخته می سازد.

در "آپارتمان یک خوابه" ، یک در به سوی اتاقی به اندازه ی کابینت آشپزخانه باز می شود و یک تخت تاشو با زاویه ای در بالای توالت قرار گرفته است.

یک بالکن کوچک پر از درخت و یک چتر آفتابی ناسازگار با نیروگاه که آلودگی را در بهشت کوچک پخش می کند.

او اشاره ای به فرهنگ هم دارد؛ قرار دادن یک گالری هنری در یک ساختمان یکنواخت بروتالیست با پله های جلویی که در هوا تمام می شوند و کاملا غیر قابل دسترسی است. او به این اثر عنوان "در سطح بالا" را می دهد.

کونرت: "من امیدوارم که بیننده سرگرم شود ولی همچنین مالیخولیای موجود در آثارم ،دوگانگی زندگی و کمدی و تراژدی چیزی که ما از آن با عنوان جهان متمدن یاد می کنیم را حس کند."

این صحنه ها هیچگاه یک کپی از ساختمان های موجود نیستند ولی کونرت باور دارد که تمام سبک ها و بنا های معماری هیجان انگیز اند.

کونرت: " من معمولا از ساختمان های بسیار معمولی و حتی "زشت" یا کسل کننده الهام می گیرم. ولی هیچ کدام از ساختمان های موجود در عکس هایم در واقعیت وجود ندارند. معمولا یک عنصر مرسوم یا سمبلی از یک سبک خاص از معماری یا یک دوره ی خاص است که به جای یک ساختمان نظرم را جلب می کند و باعث شروع کار می شود."

او مدلسازی را در دهه ی 80 شروع کرد و اولین مدل را برای مجموعه معماری اش در سال 1994 ساخت. کونرت قبل از اینکه وارد پروسه ی مدلسازی شود با اسکیس صحنه ها شروع می کند.

برای ساخت دیوار ها از پنل های فومی، تکه های چوب و مقوا هایی که از  فروشگاه های لوازم هنری تهیه می شوند استفاده می کند. کونرت آبجکت های استفاده شده در آثارش را از فروشگاه های خانه ی عروسکی و بازارچه ها تهیه می کند.

کونرت: "من یک قفسه پر از جعبه هایی از زباله های بسته بندی دارم. هیچوقت نمی شود مطمئن بود که  چگونه چیزی که به ظاهر بی ارزش است می تواند به یک شی با ارزش و قابل استفاده تبدیل شود. برای مثال بالای یک بطری مایع لباسشویی می تواند به یک لوله ی ورودی تبدیل شود و یا یک دستمال سفره می تواند به یک فرش تبدیل شود."

شیوع ویروس کرونا و قرنطینه برای بسیاری از هنرمندان خلاق منبع الهام شده و به درون آثارشان راه یافته.

کونرت: "این شرایط به طور قطعی روی آثار اخیرم تاثیر گذاشته، به خصوص بر روی "اتاقی با چشم انداز".

در اثر آخرش، مکانی شبیه به یک اتاق نشیمن مینیمال با یک پنجره از کف تا سقف به تصویر کشیده شده که یک مبل راحتی با استایل خاصی از سبک میانه ی قرن بیستم در آن قرار دارد و در انتها به یک تخته ی پرش تبدیل می شود که به سمت ابر ها از پنجره به بیرون می رود.

کونرت گفت فاصله گذاری اجتماعی همچنین باعث شده است که به آثار قدیمی تر با دیدگاهی جدید نگاهی بیندازد، مانند اثر "حریم شخصی" سال 2017، که در آن یک میز غذاخوری گرد به جایگاه های شخصی تقسیم می شود.

کونرت:"خیلی از آثارم با زندگی عادی جدیدمان سازگارند. من تحت تاثیر عناوینی مانند جامعه و ارتباطات هستم."