ریکاردو بوفیل در سال 1970 در یک مجتمع مسکونی عظیم به نام "شهری در فضا" کار کردند که می تواند ویژگی یک محله را داشته باشد و به بستر مناسبی برای بسط ایده ی پروژه در قالب شهر بدل شود.

این پروژه که در عین حال "پیچیده و انعطاف پذیر" است، تجسمی از تفکر یوتوپیایی است که آن را در مدلی واقع گرایانه به عمل می کشاند و این کار را از طریق توسعه ی منطقی سیستم ساخت و سازی که سبک بوده و در طول زمان با افزایش جمعیت مجموعه، امکان رشد دارد تبیین می کند. این سیستم، مبتنی بر حجم مکعب است که می تواند به عنوان مدول از طریق "قوانین دقیق هندسی" ترکیب شود و نتیجه ای را بر اثر ترکیب خود حاصل کند که تنوع را تضمین نماید.

خیابان ها، میادین و بازی ها در چندین سطح مرتفع تعریف می شوند، در حالی که طبقه همکف توسط فضاهای سرویس دهی و پارکینگ اشغال شده است. این مجموعه ترکیبی از کارکردها در همه سطوح را فراهم کرده و توسط نوعی همکاری جمعی مدیریت می شود.