با عبور از نمایشگاه عکسِ رائول هاوسمن، دیدن دوره ای از زندگی او لذت بخش است که در سال 1933 از برلین فرار کرد و به ایبیزا رفت. این نمایشگاه شامل عکس هایی از فرم های بومی خانه هایی است که توسط خود مردم با خلوص و سادگی فرمی ساخته شده و در آنها زندگی کرده اند که فرایند "طراحی" را به عنوان یک واسطه حذف کردند. هاوسمن تصور می كرد كه این خانه های ایبیزا اوج تقلیل یافتگیِ فرم های ساختمانهای محلی است، حتی بیشتراز کشور های یونان، ایتالیا و پرتغال و سایر مناطق مدیترانه ای.

من سالها است که در مورد زائد بودن طراحی به عنوان یک فرآیند ذاتی هجوم می برم، روشی که ساختِ حروف چاپی، ساختار خود را دارد، یک کاغذ تاشو یا یک جزوه، بسیار ساده تر از آن است که "طراحی" شود. این قضیه مربوط به تمام مصالحی است که گدشته ی خود را بسط می دهند و عملکرد را تشخیص می دهند اما هنوز هم آنها را در خالص ترین حالت خود نگه می دارند.

عکس های هاوسمن در ایبیزا بیشتر به ایده های فلسفیِ انسان شناسی و زیستگاه انسانی، پوشش گیاهی و مواد معدنی می پردازد اما من عبارتی را که در یکی از تابلوهای نمایشگاه چسبانده شده، از آن عاریه می گیرم: "شما به تنهایی باید محدوده جهان خود را بسازید."