علی رغم تفاوت های عمده ی میان غرب سرمایه داری و شرق سوسیالیست دوران جنگ سرد که در معماری هم بروز و نمود می یابد، معماران یوگسلاوی به خواسته ها و تأثیرات متناقض پاسخ می دهند و معماری پس از جنگ را هم گاهی مطابق و هم  گاهی متفاوت از رویکردهای دیده شده در سایر نقاط اروپا و فراتر از آن، توسعه می دهند. معماری ظهور یافته آن ها، از آسمان خراش های سبک بین الملل گرفته تا برج ها یا "کندانسورهای اجتماعی" بروتالیستی، نمودی از تنوع بنیادی، دورگه بودن و آرمان گرایی است که مشخصه خود دولت یوگسلاوی است.

پروژه ی "به سمت یوتوپیایی بتنی؛ معماری یوگوسلاوی" برای اولین بار کار استثنایی معماران برجسته یوگسلاوی سوسیالیست را به مخاطبان بین المللی معرفی می کند، برجسته سازی بخش قابل توجهی از کالبدِ معماری مدرنیستی که طنین شان هنوز در افکار وجود دارد.