از آن زمان، این منطقه دستخوش تغییرات متعددی شده است که متاثر از متراکم شدن محیط شهری است، اما همچنان طرح اصلی خود را حفظ کرده است. در ابتدا، زمین ها به صورت قطعات بزرگ، به متراژ ۵۰۰۰ متر مربع، سازمان دهی شده بودند. بعدها، در حدود دهه های ۷۰ تا ۸۰، فرایند تقسیم در قطعات ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ متر مربع برای طبقه های مرفه و استفاده مسکونی انجام شد. بخشی از معماری اصلی آن با حفظ چند شباهت زیبایی شناختی و متریال، با ساختمانهای جدید جایگزین شد. امروزه، ساختمانهای اصلی و بدون تغییر مانند ایستگاه راه آهن قدیمی و باشگاه گلف روزاریو بسیار کم یافت می شوند، و هویت و شخصیت این بخش قابل توجه از شهر به آنها متکی است. با این حال، باغ های بزرگ، حصارهای سبز، پیاده روهای پوشیده از چمن و خانه های بی آلایش همچنان بر ظاهر منطقه تسلط دارند.

در حال حاضر، بخش فیشرتون مراحل ابتدایی جدید متراکم سازی بافت شهری را طی می کند، جایی که قطعات ۱۵۰۰ و ۲۰۰۰ متر مربعی در حال تبدیل شدن به مکانی برای پروژه های مسکن جمعی، به جای خانه های تک خانوار و احاطه شده با مناطق بزرگ، منحصر به فرد و خالی از سکنه هستند.

در این پروژه خاص، از ما خواسته شد که مجموعه ای از هفت خانه مساوی با مساحت ۱۰۰ متر مربع را که در یک قطعه ۱۵۰۰ متر مربعی واقع شده است، طراحی کنیم. این به معنای تراکم سه برابری استاندارد موجود، علاوه بر تکرار ضمنی دقیقاً همان اشیاء به کار رفته در ساخت بود، که به دلیل تنوع و تمایز بالای ساخت و ساز موجود در محیط، چالش اصلی بود.

با در نظر گرفتن همه اینها، ما چندین فرضیه و متغیر را برای تعریف چگونگی این خانه های کوچک جدید ایجاد کردیم، که پر مفهوم ترین معیارها در بافت موجود بودند. برنامه مورد نیاز حاکی از تراکم ساختمانی مشابه با محله های کاملاً تلفیقی در مرکز شهر بود. با این حال، ما مصمم بودیم که از ویژگی هایی متمایز که در این محله خاص ارزشمند تلقی می شوند، پیروی کنیم.

از طریق مرحله تجزیه و تحلیل، ما متوجه شدیم که اصلی ترین و با ارزش ترین بارزه ی طرح در فضاهای میانی و بینابینی موجود بین هر خانه است. با در نظر گرفتن این موضوع به عنوان مبنای کار، این پروژه با هدف بازآفرینی فضای میانی، با کاربردها و تناسبات مختلف، شروع به کار کرد. بنابراین، هر یك از هفت واحد به یك خانه مستقل تبدیل می شود كه از چهار جهت اصلی برخوردار بوده و در كل قابلیت پیاده روی در محیط را ایجاد می کند، که همه این ویژگی ها، هویت منطقه را تداعی می كنند.

علاوه بر این، یک نیاز غیر منقول این بود که هر خانه مساحت و سطح توزیع یکسانی داشته باشد و همچنین کمیت و کیفیت اتاق ها برابر باشند. چالش در اینجا این بود که از یک نقشه یکسان، هفت واحد را تهیه کنیم که هر کدام منحصر به فرد باشند، به طوری که با افزودن اختلافات یا تغییرات جزئی هر واحد با واحد دیگر متمایز باشد و از ایجاد یک منظره یکنواخت جلوگیری شود. درک فضای میانی باز به عنوان منبعی برای دستیابی به این هدف، به نوعی منطقه اطراف هر خانه خواهد بود که با توجه به نسبت، نورپردازی و ارتباط آن با خانه های مجاور، نوعی یگانگی را به ارمغان می آورد.

با توجه به فضای موجود، ما به مجموعه ای از تصمیمات شکل دهنده فضا رسیدیم، که یکی از آنها شکل مسیر عابر پیاده، درون مجموعه بود که ترکیبی از خط مستقیم و منحنی است. علاوه بر این، هر خانه با کمی چرخش و شیب سقف بر منحصر به فرد بودن خود تاکید می کند. در مقیاس کوچکتر، تغییراتی مانند وضعیت و اندازه های مختلف دهانه ها یا دربرگیری فیلترهای روشنایی به این موضوع کمک می کنند.

به همین صورت، برای فضای داخلی، ما سعی کردیم عملکرد و پویایی یک خانه سنتی فیشرتون را با ایجاد حجم چوبی منحصر به فرد بازسازی کنیم. این حجم واقع در مرکز فضا، به دور از دیوارها و قابل دسترسی از تمام محیط آن است. این حجم همچنین به عنوان عنصر مشترک عمل می کند که برخی فضاها مانند ورودی، پله ها، آشپزخانه و فضاهای عمومی را بیان می کند. در طبقه فوقانی که مساحت آن به صورت قابل ملاحظهای کاهش یافته، از فضا با استفاده از شیب سقف به صورت بهینه ای استفاده شده است، که این امر یکدست بودن هندسی خاصی را نیز به فضای خارجی القا می کند.

به طور خلاصه، هدف این پروژه حفظ و تأیید مجدد ارزشهایی است که ما آنها را متمایز و تفکیک ناپذیر از محیط اطراف می دانیم و آنها را به یک برنامه معماری جدید و به روز برای منطقه تبدیل می کنیم. این پروژه مسکن جمعی با نگرشی احترام آمیز، نسبت به مکان و شرایط مورد نیاز، همراه با طرز تفکر و روش معماری است، که نمایانگر ما و کار معماری ما است.