فیلم با حرکت کرکترهایی اغاز می شود که وقتی دوربین از رو به رو و نزدیک به صورت و چگونگیِ راه رفتنشان نگاه می کند گویی با موتورهای بازی آنْریل رِنْدِر شده اند و وقتی از کنار و پشت به ان ها نگاه می کند، ماشین های حداکثری را نشان می دهد با احساساتِ صفر عاطفی.

کرکترها درونِ غاری سرخ به سوی انتهایی در حرکتند که مدام به تعویق می افتد، حرکت دوربین، غاری طراحی شده و طولانی را تداعی می کند پیچ و اپیچ که گذر زمان در ان کُند یا معطل شده است و ضرباهنگ موسیقیِ فیلم هم این تعلیق و تعویق را به سبک فیلم های جاسوسی یا علمیْ تخیلی یا بازی های معمایی تشدید می کند.

با نزدیک شدن به انتهای غارِ سُرخ، آرام آرام ضرباهنگ موسیقی تندتر می شود و حرکات بدنِ کرکترها رها تر و نهایتا کرکترها به زِهدانِ گشوده ای پرت می شوند که می تواند کنترپارتِ جهان نامعلومِ پیشین باشد؛ منظره ای مسکوت و سفید، متشکل از نورِ روشن و آبیِ رقیقِ وسیع و لکه های سرخ، کرکترها که بر مدار معیارهای بازنمایی در جهانِ "پساْجانِ سیاهان مهم است" از تنوع قومیتی بیشتری برخوردارند درون این منظر سیاحت می کنند و همْ نشینی و پایکوبی؛ گوی در کار کشف خویش و محیط پیرامونِ خویش اند.

مُلغمه ای از منطق گِیْم، ایده ی رندرینگ دیجیتال، تزریق اجباری و زورکیِ آبجکت مصنوع در منظر طبیعی با بُنْ مایه های مُدِ روزِ فرهنگیْ سیاسی، دستگاهی است که ارائه محصولات مردانه ی پرادا برای بهار و تابستان 2022 را مهیا کرده، صحنه آرایی که بخشی از ان حاصل طراحی رم کولهاس و  اِی ام  اُ AMO ؛ خواهرْ خوانده ی پژوهشی اُ ام ای OMA است، ان ها توانسته اند ماشینِ میانجی ای طراحی کنند، برای ورود موجوداتی از جهانی که دقیقا نمی دانیم کجاست به جهانی که گمان می کنیم می شناسیمش . . .