پیرمرد رند کولی پشت پیانو و رو به جمعیتی تُنُک نشسته است و با چشمان روشن نافذی که مانند دو حفره­ ی عمیق معلوم است خوب زندگی را مکیده ­اند از نوشیدن به سلامتی دوستان می ­گوید، دوستانی که مجبور به رفتن بوده ­اند نه آن­ دوستانی که هر روز می­ بینیمشان. آن­هایی که ما را ترک کرده­ اند اما در قلب­مان جای دارند .

"فردا و فردا و فردا، می­خزد با گام­های کوچک از روزی به روزی تا بسپارد به پایان رشته­ ی طومار هر دوران. و دیروزان و دیروزان کجا بوده است ما دیوانگان را جز نشانی از غبار اندوه راه مرگ."