بیست و شش ساله بود که متابولیسم در ژاپن رونق گرفت؛ کیشو کوروکاوا، جوان ترین و فتوژنیک ترین و پیشروترین عضو گروه بود که خیلی زود به شناخته شده ترین عضو متابولیست ها نیز بدل کشت. وقوع سه اتفاق در فاصله ای دوساله این روند را محقق کرد؛ فارغ التخصیلی از تانگه لب، بازدید از اتحاد جماهیر شوروی به سال 1958 و توهم زدایی از نظام و کارکردهای کمونیسم، فروپاشی سیام CIAM و نگاه مدرن استاتیک اش. 

جدا از این ها، او شاهد بمباران شهرهای ژاپن، حین جنگ جهانی دوم نیز بوده است، واقعیتی که تاثیری عمیق بر او گذاشت؛ [بمباران ها] مقطعی و بی دوام بودنِ معماری را بر کوروکاوا مسجل ساختند. کوروکاوا در گفت و گو با ما [ـ رم کولهاس و هنس اولریش اوبریخت ـ] تاکید داشت که این بروز و ظهور ظاهرا مدرن  ـ که به مثابه نیروی محرکه ای برای جنبش متابولیسم هم عمل می کند ـ عملا، ادامه ایست بر تفکر بودیستی و سنت شینتوی ژاپنی که تا زمان حال تداوم داشته است و تبلورش را می توان در بازسازی هر 20 سال یکبارِ معبد ایسه نیز مشاهده کرد.

کوروکاوا دفتر معماری اش را به سال 1962 راه انداخت و به واسطه ی ارائه طرح های نامتعارف و با فاصله نسبت به خواست عمومی و تبلور رادیکال این ایده ها در دهه های 60 و 70 میلادی، کانسپت های به شدت کلیدی متابولیست ها را  پیشْ راند: پیشْ ساخته ها، کسپول، رشد سلولی، استعاره های بیولوژیک برای برنامه ریزی شهری در مقیاس ملی . . .
با نزدیک شدن به اکسپوی 1970، کوروکاوا از یک معمار صِرفْ بودن عبور کرد و به ایفای نقش هایی همچون یک آیکونِ رسانه ای و بازیگر سیاسی نزدیک شد. با تاسیس انیستیتو مهندسیِ اجتماعی در 1969 او سعی کرد معماری را به گستره ای فراتر از کنش ساخت ببرد و با پژوهش در حوزه ی سیاست، اقتصاد، علوم و جمعیت شناسی درگیر سازد، نتیجه، تولید صدها گزارش برای وزارتخانه ها و آژانس های متنوع طی سال های متمادی بود. به موازات، کوروکاوا، حدفاصل سال های 1974 تا 1991، در مقامت یک مفسر ایده های خود را در تله ویزیون اِن اِچ کا نیز پیش می راند.

کیشو کوروکاوا، در سال 2007؛ همان سالی که چشم از جهان فروبست، نخست برای استانداری توکیو اقدام کرد و سپس برای عضویت در دایتِ ملی ژاپن، که کمپین اش در هر دو مورد شکست خورد. خطابه های قدرتمند و بسیط و تولید توان فرسای انچه که بعدها خود به منتقدشان بدل شد، همه تکه هایی اند از نیت های خطیر کوروکاوا در قامت یک روشنفکر عمومی، مشاور غیررسمی حکومت و نویسنده ی کتاب هایی که به ادعای خودش به 100 جلد می رسند و البته یک سازنده ی بی نهایت پرکار و پر محصول در داخل و خارج از ژاپن؛ تلاش هایی که [همْ چینی شان کنار هم را] می توان "پروژه ی کوروکاوا" خواند.