معمار ژاپنی، کیشو کوروکاوا، پس از مشاهده طوفان خلیج ایزه در سال 1959 تشویق شد تا به طراحی پروژه ای بپردازد که نهایتا شهر کشاورزی (1960) نام گرفت.

این پروژه مگااستراکچرال، متشکله ایست از یک سازه شبکه مانند از اسلب های بتنی، که 4 متر از زمین ارتفاع گرفته اند و عملا به ترکیب منظر روستایی با حوزه های زیستی می نشینند و حفاظت از سکونت گاه هایی که سیل زده اند را هدف عمده خود قرار داده اند. این شبکه های بتنی، مسیرها، شبکه ابرسانی، شبکه برق رسانی، مونوریل و دیگر تسهیلات شهری همچون مدارس و ساختمان های دولتی را در خود جای داده اند.

مجموعه های مسکونی با خانه های قارچی شکل یک تا سه طبقه و اسکلت چوبی الومینیوم پوش شده با پنجره های سقفی گشوده به اسمان لا به لای این اسلب های بتنی قرار گرفته اند. یک قاب از این شبکه سازه ای ابعادی 500 متر در 500 متر دارد و 25 بلوک 100 در 100 برای 200 نفر را در خود جای داده و عملا واحد پایه کامیونیتی کشاورزی محور را شکل داده است.

خود کیشو کروکاوا در مورد این شهر می گوید:

رشد طبیعی شهر کشاورزی به واسطه شبکه ای از خیابان هایی حادث می شود که دربرگیرنده لوله هایی هستند در زیر زمین. اگرچه هر کدام از این واحدهای مربع شکل ترکیبی از چند خانه مسکونی هستند که از خودمختاری نسبی برخوردارند، مرتبط کردن این واحدها با هم یک روستا را ایجاد می کند. واحدهای زیستی در این ترکیب بندی بدون هیچ نوع ساختار سلسله مراتبی عمل می کنند و ارام ارام روستا را همچون یک سکونتگاه روستایی سنتی که از دل تاریخ ژاپن سر براورده است شکل می دهد.