به تو فکر می­کنم. تو که هنوز کودکیت تمام نشده و جانت قوت نگرفته بار وبنه­ات را داده­اند دستت و راهی­ات کرده­اند هزار فرسنگ دورتر. پای پیاده و سینه ­خیز و از ترس خوابیده کف کامیون سر از جایی درمی­آوری که اگر هزار سال هم بمانی عاقبت طوری صدایت می ­کنند، حتی در سکوت مغزشان،که بوی گند تحقیر تا آسمان می­رسد.

کنج نمور یک چهار دیواری سیمانی تنگ و ترش پناه می­ گیری و بیلی و فرغونی دستت می­ گیری و آن­قدر بالا و پائین می­روی و خم و راست می­ شوی و هر چه درمی­ آوری برای خانواده می­فرستی تا نم نم پشت لبت سبز می­شود و به گمانشان وقتش می­ رسد که سامان بگیری.

به تو فکر می­ کنم. تو که پای پیاده و سینه خیز و از ترس خوابیده کف کامیون آن­قدر می­ روی تا به خانه می­ رسی. شناخته و نشناخته دختری را می ­گیری به زنی و ماه عسل ات که تمام شد و آب ­ها که از آسیاب افتاد و کف­گیر به تهِ دیگ خورد باز بار و بنه­ در دست راهی می­شوی. این بار شاید نگاه نمناکی از پشت پرده ­ی سفید بدرقه ­ات کند و آبی پشت سرت بریزد.

تو حتی حق دلتنگ شدن هم نداری. از آغوش گرم خانه پرت می ­شوی هزار فرسنگ دورتر و سفره­ات را شریک می­ شوی با هزار مرد. باز بیلی و فرغونی در دست آن­قدر بالا و پائین می ­روی و خم و راست می­ شوی تا بچه­ ات به دنیا می­آ­ید و دو سه سالش که شد وقتش می­رسد خودت را به او برسانی و در آغوشش بگیری و کسی چه می­ داند لابد چند قطره اشک هم خواهی ریخت.

به تو فکر می­کنم که باز پای پیاده و سینه خیز و خوابیده از ترس کف کامیون هزار بار می­روی و برمی­ گردی و در جوانی پیر می­شوی. به تو فکر می­ کنم و میان عکس­های اندرو کویلتی پی­ات می­گردم. خیره می­شوم به چشمان بلاتکلیف و دست­های زمخت و و پوست­های تفتیده زیر تیغ آفتاب این مردان دستار بسته ­ی نشسته در فرغون ­های سروته و در انتظار مزد و کار در روزهای همه ­گیری کابوس ­وار و تو را به یاد می ­آورم. 

تو که شاید جایی هستی پشت آن پرده­ی سفید نه چندان صاف که قرار است بخت سیاه را بپوشاند. پرده ­ی سفید نه چندان صاف که در پس آن زن پنهان شده است. همان زن همیشه منتظر،همان زن همیشه نگرانِ این جغرافیا. پرده­ی سفید نه چندان صاف که پس­ زمینه را غیر فعال می­کند تا همه­ی حواس جمعِ نگاه­ شود.

تو را به یاد می­آورم با همین نگاه که تکثیر شده است در عمق چشمان تک تک این مردان که سنگینی تحمل روزهای تیره و شب­های تارِ بی ­پایان، که سنگینی تحمل هزار نیرنگ و آشوب و فساد و تحجر، سخت ساکت­شان کرده است. سنگینی همین نگاه­های ساکت است که از پس هزار ترکیب­ بندی و نورپردازی و دقت و تکنیک می ­گذرد و از قاب بیرون می­آید و  تا مدت­ها مخاطب را رها نمی­کند.این است راز فریم­های سبک و ساده­ ی اندرو کوُیْلتی.