رومی آندو، زنِ هنرمند و
عکاس ساکن توکیو، مجموعه‌ای از عکس‌ها با نام "توکیو ی برهنه" خلق کرده،
که تحت شمول ان زیبایی ملایم و بی‌صدای مناظر شهر را به تصویر کشیده است و البته حسی
غم انگیز نیز به آن افزوده. از لنز او، شهری را می بینیم که زندگی شلوغش به عنوان
بارزه ی شاخص این عکس ها از شهر رخت بربسته اند. محله‌های شهری روایت شده توسط
رومی آندو بدون وجود مردم، عاری از تبلیغات، ورودی‌ها و خروجی‌ها ی مملو از جمعیت،
به مثابه مجموعه‌ای از سازه‌های جعبهْ‌مانندِ رنگیِ پاستلی ظاهر و در شهر رها می
شوند.
رومی آندو، آگاهانه و هدف
مند، نماهای اصلی را ویرایش و تا حد ممکن از زوائد زدوده، تا شهری تخیلی و برهنه ایجاد
کند، تلفیقی از ویژگی های یوتوپیایی و دیستوپیایی. یک شهر زیبا و خالص پاستلی،
فاقد هر گونه اثری از زندگی انسانی. اشکال و فرم های متعدد و آسمان آبیِ بی لک،
نوستالژی و خوش بینی این زن عکاس را آشکار می سازد.
توکیو به طور مداوم با
زمان در حال نوشدن است. ساختمان‌هایی که در کنار هم ساخته شده‌اند، تقریباً شبیه یک
شکل زندگی به نظر می‌رسند که عمیقاً در شهر ریشه دارد. او می گوید: "زندگی در
توکیو، در همزیستی با این شکلِ سفت و سخت زندگی نضج می گیرد. از سوی دیگر، به نظر
می رسد مفاهمه ی بین مردم به سمت اینترنت سوق پیدا می کند. یک ارتباط مجازیِ از
راه دور ممکن است بسیار مهمتر از رابطه با همسایه آن طرف دیوار باشد. امر مجازی به
امر واقعی بدل شده است و امر واقعی در حال تبدیل شدن به امر مجازی است. اکنون خطوط
کلی شهر توکیو در حال مبهم شدن اند."
رومی آندو یاداوری می
کند:"من نمی دانم وقتی دیگر به کارکردهای مادی نیاز نداریم، توکیو چگونه عمل
خواهد کرد. هیچ ورودی و خروجی ای وجود ندارد، ارتباط فیزیکی در محاق افتاده، فقط سازه
های جعبه مانندی که در افق پخش شده اند. تمام فعالیت‌ها درون جعبه ها تکمیل می‌شوند
و عکس‌ها، متن‌ها و آثار فعالیت‌های مصرفی انسان از شهر ناپدید می‌شوند. آیا ما دیستوپیایی
برای خودمان خلق کرده ایم؟ یا توکیو را به
یک یوتوپیای نو بدل ساخته ایم؟"