معماران معاصر ایران, اتووود - بزرگترین سایت معماری
ثبت نام عضو جدید ایمیل آدرس: رمز عبور : رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید خانه |  ثبت نام |  تماس با ما |  درباره ما |  قوانین سایت |  راهنما |  تبلیغات




موضوعـات مــعـماری
معماری و دیگر حوزه های فکر   - 1706
20 بنا که هرگز ساخته نشد   - 17
منظر شهری   - 1591
پداگوژی انتقادی   - 17
طراحي داخلي   - 1166
کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی   - 16
نظریه معماری   - 1131
شهرهای در حرکت   - 15
سازه های شهری   - 1080
مسابقه مرکز اجتماعی شهر صدرا   - 15
تکنولوژی ساخت   - 1072
معماری بایومورفیک   - 15
معماری حوزه عمومی   - 1062
سینما ـ طراحی صحنه ـ معماری   - 15
مرزهای معماری   - 1047
رابرت ونتوری در بیست و پنج روایت   - 15
نگاه نو به سكونت   - 915
اینستالیشن های شهری   - 14
المان شهری   - 868
ویلا ساوا ـ لوکوربوزیه   - 14
نظریه شهری   - 835
معماری و غذا   - 13
معماری و سیاست   - 802
فیلم پارازیت ساخته بونگْ جونْ هو   - 13
معماری مدرن   - 776
معماری و دشت   - 12
معماری پایدار   - 744
معماری خاورمیانه   - 11
کلان سازه   - 731
ده کتاب که هر معمار باید بخواند   - 11
روح مکان   - 670
معماری خوانی   - 10
آینده گرایی   - 660
ده پروژه کمتر شناخته شده لوکوربوزیه متقدم   - 10
معماری منظر   - 628
کنگو کوما ـ استادیوم ملی توکیو   - 10
برنامه ریزی شهری و منطقه ایی   - 624
کلیسای رونشان ـ لوکوربوزیه   - 10
آرمان شهرگرایی   - 587
بی ینال ونیز   - 10
طراحی صنعتی   - 575
درس گفتارهای اتووود   - 10
معماری تندیس گون   - 570
معماری و انسان شناسی   - 10
توسعه پایدار   - 566
فمینیسم   - 9
معماری شمایل گون   - 556
معماری و فضای زیرساخت های نرم   - 9
منتقدان معماری   - 556
اتوره سوتساس به روایت آلیس راستورن   - 9
نوسازی و بهسازی بافت های شهری   - 545
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه دوم   - 9
معماریِ توسعه   - 517
ده زن برتر تاریخ معماری مدرن   - 9
باز زنده سازی   - 494
لیوینگ آرکیتکچر   - 9
هنر مدرنیستی   - 437
معماری تخت جمشید   - 8
معماری یادمانی   - 390
معماری بلوک شرق ـ جهان در حال محو شدن   - 8
طراحی نئولیبرال   - 387
شارلوت پریاند به روایت آلیس راستورن   - 8
معماری سبز   - 385
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه اول   - 8
تغییرات اقلیمی   - 371
تز 1400   - 8
معماری ارزان   - 363
معماری آمریکای جنوبی   - 8
تراشه های کانسپچوال   - 359
معماری و جنگ   - 7
معماری پست مدرن   - 352
طراحی و ضایعات به روای آلیس راستورن   - 7
معماری محدود   - 333
ردلف شیندلر به روایت الیس راستورن   - 7
بنای محدود   - 323
گونتا اشتلزل به روایت آلیس راستورن   - 7
گرمایش زمین   - 317
مینت د سیلوا به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری محلی   - 308
جنبش "جانِ سیاهان مهم است" و مسئله‌ی طراحی به روایت آلیس راستورن   - 7
اتووود کلاسیک   - 304
ریچارد نویترا به روایت آلیس راستورن   - 7
محوطه سازی   - 295
طراحی در زمانه بحران به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری تجربی   - 285
کارلو اسکارپا به روایت آلیس راستورن   - 7
بدنه سازی شهری   - 277
عبور از مرحله جنینی   - 7
کتابخانه ی اتووود   - 276
معماری مصر   - 7
اقتصادِ فضا   - 274
منبع شناسی اتووود   - 7
معماری انتقادی   - 272
پاویون ایران ـ بی ینال ونیز 2016   - 7
معماری ـ سینما   - 268
رقابت مجتمع چندعملکردی شهید کاظمی قم   - 7
زنان و معماری   - 250
آلوار و آینو آلتو به روایت آلیس راستورن   - 7
فضای منفی   - 247
هشت کوتاه نوشته در مورد پوپولیسم   - 7
عکاسی   - 241
طراحی و پناهجویان   - 7
مسکن حومه شهری   - 237
آیلین گری به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری های تک   - 235
باوهاوس به روایت آلیس راستورن   - 7
هنر انتزاعی   - 229
لوسی رای به روایت آلیس راستورن   - 7
گرافیک   - 215
مارسل بروئر به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن عمومی   - 209
چارلز رنه مکینتاش به روایت آلیس راستورن   - 7
طراحی مبلمان   - 208
باکمینستر فولر به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و فاجعه   - 199
طراحی در بازی و تاج و تخت به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری فضای داخلی   - 185
سائول باس به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و رسانه   - 180
میس ون در روهه به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن روستایی   - 178
معماری و عکاسی به روایت آلیس راستورن   - 7
پروژه های دانشجویی از سراسر جهان   - 178
طراحی روی بام به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری ژاپن   - 174
صد و بیست و یک تعریف معماری   - 6
معماری ایران   - 169
پنج پروژه لوکوربوزیه متاخر که هیچگاه ساخته نشدند   - 6
ترسیمات معماری   - 166
فرایند تکامل معماری مدرن هند   - 6
هنر گفت و گو   - 165
مسابقه ویلا 1400   - 6
بلندمرتبه ها   - 138
ورنر پنتون به روایت آلیس رستورن   - 6
اتووود ـ ایران معاصر   - 123
ده پرسش از دو معمار   - 6
معماری کوچک مقیاس   - 106
جنتریفیکیشن   - 6
ویرانه ها   - 104
معماری استرالیا   - 5
مدرنیته؛ از نو   - 98
زنان، آشپزخانه، مقاومت   - 5
معماری چین   - 97
گزارش فرانسویِ وس اندرسون   - 5
معماری آسیا   - 93
تناقض هاوپیچیدگی ها:تئوریهای پیچیدگیِ ونتوری وجیکوبز   - 5
معماری اروپا   - 91
اکنی استودیو   - 5
معماری مذهبی   - 90
کتاب هایی در باب یوتوپیا   - 5
معماری فاشیستی   - 89
رادایکالیسم ایتالیایی در سیزده روایت   - 5
معماران و چالش انتخاب معماری   - 87
شهرسازی کوچک مقیاس   - 5
معماری جنگلی   - 84
چهار یادداشت برای علی اکبر صارمی   - 4
اکسپو   - 83
اتومبیل در چهار روایت کوتاه از بری ریچاردز   - 4
ویروس کرونا و معماری   - 80
بلوپرینت   - 4
فیلوکیتکت   - 79
اتووودْ آبزرور   - 4
معماری و هنر انقلابی   - 79
شهر ژنریک و نامکان ها   - 4
گفت و گو با مرگ   - 79
اکسپوی دبی. 2020   - 4
معماری پراجکتیو   - 78
چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی   - 4
جهان علمیْ تخیلی   - 74
چگونه یوتوپیا در روسیه انقلابی مدفون شد   - 4
معماری هند   - 70
فرایند خلاقیت چهار پیشگام معماری مدرن   - 4
معماری دیجیتال   - 68
همه ما سایبورگ هستیم   - 4
پالپ نیوز ِ اتووود   - 68
فرهنگ کمپ به روایت سوزان سانتاگ   - 4
بحران آب   - 65
اختلال های تشخیصی معماران مدرن   - 4
مدارس معماری   - 65
معمای حبابی   - 4
معماری و نقاشی   - 61
معماری پساصنعتی   - 4
پداگوژی   - 60
معماری آفریقا   - 3
زاغه نشینی   - 57
اتووودْ باکسْ آفیس   - 3
معماری و روانشناسی   - 57
مدرنیسم هیپی   - 3
طراحی مُد   - 56
معماری مدارس   - 3
معماری کانستراکتیویستی   - 54
داریوش شایگان و هنر ایرانی   - 3
معماری و هوش مصنوعی   - 53
بازپس گیری حریم خصوصی مان به روایت آنا وینر   - 3
معماری و رنگ   - 53
ژان بودریار؛ شفافیت، ابتذال و آلودگی رابطه   - 3
معماری و ادبیات   - 52
فیلم پدر ساخته ی فلوریان زلر   - 3
آنتروپوسین   - 52
شش پروژه شاخص معماری پست مدرن   - 3
معماری بیابانی   - 50
اندیشیدن از مجرای پاسخ های کووید 19 با فوکو   - 3
معماری و آب   - 50
باشگاه مشت زنی   - 3
معماری اوایل قرن بیستم روسیه   - 47
رقابت آسمانخراش ایوُلو 2016   - 3
هنر روسیه   - 45
آینده کجاست؟ روایتی از رولینگ استون   - 3
طراحی در وضعیت پندمیک به روایت آلیس راستورن   - 45
لویی کان به روایت آلیس راستورن   - 2
باهاوس   - 44
اسمیتسن‌ ـ رابین هود گاردنز   - 2
جنبش متابولیسم   - 44
کودتایی که در مورد ان صحبت نمی کنیم   - 2
معماری و گیم   - 40
تعییرات زیست محیطی ـ انقلاب یا انهدام   - 2
معماری و سلامت   - 37
یوتوپیاهای سیاره ای . نیکیتا داوان با آنجلا دیویس و گایاتری اسپیواک   - 2
درگذشت زاها حدید   - 35
جودیت باتلر مارا به تغییر شکل خشم مان فرا می خواند؛ گفت و گویی با ماشا گِسِن   - 2
معمارْستاره ها به روايت اتووود   - 34
برج سیگرام چگونه جهانی شد؟   - 2
طراحی پارامتریک   - 34
زیستْ ریاضت و همبستگی در فضای اضطراری   - 2
اکسپو شانگهای 2010   - 33
فیس بوک، گوگل و عصر تاریک سرمایه داری نظارتی   - 2
معماری آمریکا   - 33
شهرهای پیشاصنعتی   - 2
معماری مجازی   - 31
رابرت نوزیک، یوتوپیا و دولت حداقلی   - 2
اکسپو میلان 2015   - 28
فیلم های اتووود   - 2
پاویون های سرپنتین   - 28
سایبرفمینیسم   - 2
معماری پس از یازدهم سپتامبر   - 25
معماری و کودک   - 2
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی   - 24
سایبورگ   - 2
معماری و کوه   - 23
سایبرنتیک   - 1
طراحی جزییات   - 23
نمایش های مد پرادا   - 1
معماری و آسمان   - 21
ان اف تی   - 1
جشن نامه اتووود   - 21
متاورس   - 1
زاها حدید از نگاه معماران ایرانی   - 21
فیلمْگفتارهای معماری و پداگوژی معماری   - 1
زنانِ معمارِ ایرانی و سقف شیشه ای در نوزده روایت   - 20
تابْ آوری دفاتر نوپای معماری   - 1
معماری ـ موسیقی   - 19
پیتر آیزنمن و خانه شماره یک به روایت روبرت سومول   - 1
شانزده کتاب برای ورود به جهان اِی آی و عصر آنتروپوسین   - 19
ده پرسش از هشت معمار   - 1
سینما به ترتیب الفبا به روایت هاوارد سوبر   - 18
چهل نکته در باب هایدگرْخوانی   - 1
فرهنگ نفت   - 18
شهرْخوانی با اتووود   - 1
پردیس ویترا   - 18

طــراحــــــــــــــان
آر ای ایکس   - 3
زیگموند فروید   - 19
آراتا ایسوزاکی   - 16
ژان بودریار   - 11
آرشیگرام   - 8
ژان نوول   - 22
آرکی زوم   - 6
ژاک دریدا   - 19
آلبرت پوپ   - 4
ژاک لوگوف   - 4
آلدو روسی   - 15
ژیل دلوز   - 34
آلفرد هیچکاک   - 5
سائول باس   - 7
آلوار آلتو   - 19
ساسکیا ساسن   - 9
آلوارو سیزا   - 9
سالوادور دالی   - 2
آن تینگ   - 4
سانا   - 5
آنتونی گائودی   - 28
سانتیاگو کالاتراوا   - 14
آنتونی وایدلر   - 5
سدریک پرایس   - 3
آنتونیو نگری   - 6
سو فوجیموتو   - 18
آنسامبل استودیو   - 2
سوپراستودیو   - 9
آنیش کاپور   - 8
سورِ فِهْن   - 6
آی وِی وِی   - 34
سوزان سانتاگ   - 10
آی/ تری   - 2
شاشونا زوبوف   - 4
اُ ام اِی   - 59
شیبیک و کریستوف   - 2
اتوره سوتساس   - 8
شیگرو بان   - 34
ادریان لابوت هرناندز   - 5
عبدالعزیز فرمانفرمایان   - 4
ادوارد برتینسکی   - 1
فدریکو بابینا   - 30
ادوارد سعید   - 17
فرانک گهری   - 50
ادوارد سوجا   - 10
فرانک لوید رایت   - 45
ادواردو سوتو دی مُرِ   - 18
فرای اوتو   - 10
ادولف لوس   - 9
فردا کولاتان   - 2
ارو سارینن   - 30
فردریک جیمسون   - 4
اریک اوون موس   - 14
فرشید موسوی   - 3
اریک هابسبام   - 2
فمیهیکو ماکی   - 4
استن آلن   - 4
فیلیپ جنسن   - 7
استیون هال   - 32
گابریل کوکو شنل   - 2
اسلاوی ژیژک   - 18
گایاتری چاکراوارتی اسپیواک   - 7
اسنوهتا   - 7
گرگ لین   - 7
اسوالد متیوز اونگرز   - 7
گونتا اشتلزل   - 1
اسوتلانا بویم   - 5
لئوپلد بانچینی   - 2
اسکار نیمایر   - 38
لئون کریر   - 2
اف او اِی   - 9
لبس وودز   - 26
ال لیسیتسکی   - 5
لوئیس باراگان   - 2
الیس راستورن   - 112
لوئیس مامفورد   - 1
اِم اِی دی   - 25
لودویگ لئو   - 3
ام وی آر دی وی   - 74
لودویگ میس ون دروهه   - 29
اماندا لِــوِت   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 4
اورهان پاموک   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 1
اویلر وو   - 9
لوسی رای   - 15
ایلین گری   - 9
لویی کان   - 39
ایوان لئونیدوف   - 4
لوییجی مورتی   - 1
بئاتریس کُلُمینا   - 10
لوییس بورژوا   - 8
بال کریشنادوشی   - 4
لُکُربُزیه   - 153
باک مینستر فولر   - 13
لیام یانگ   - 4
برنارد چومی   - 36
لینا بو باردی   - 4
برنارد خوری   - 2
مارتین هایدگر   - 32
برنو زوی   - 7
مارسل بروئر   - 7
بنیامین برتون   - 8
مارشال برمن   - 16
بوگرتمن   - 1
مانفردو تافوری   - 16
بی یارکه اینگلس   - 69
مانوئل کاستلز   - 3
پائولو سولری   - 4
ماکسیمیلیانو فوکسِس   - 10
پائولو فریره   - 2
مایکل سورکین   - 4
پاتریک شوماخر   - 3
مایکل گریوز   - 6
پال گلدبرگر   - 1
محمدرضا مقتدر   - 4
پرویز تناولی   - 2
مخزن فکر شهر   - 1
پری اندرسون   - 3
مـَــس استودیو   - 3
پل ویریلیو   - 28
معماران آر سی آر   - 5
پیتر آیزنمن   - 59
معماران مورفسس   - 16
پیتر برنس   - 5
موریس مرلوپنتی   - 2
پیتر زُمتُر   - 69
موشه سفدی   - 12
پیتر کوک   - 10
میشل سر   - 3
پیر بوردیو   - 5
میشل فوکو   - 59
پییر ویتوریو آئورلی   - 14
نائومی کلاین   - 5
تئودور آدورنو   - 7
نورمن فاستر   - 36
تادو اندو   - 13
نیکلای مارکوف   - 1
تام مین   - 13
هانا آرنت   - 10
تام ویسکامب   - 10
هانری لفور   - 24
تاکامیتسو آزوما   - 3
هانی رشید   - 5
توماس پیکتی   - 5
هرزوگ دی مورن   - 31
توماس هیترویک   - 31
هرنان دیاز آلنسو   - 18
تیتوس بورکهارت   - 2
هنری ژیرو   - 3
تیموتی مورتُن   - 2
هنریک وایدولد   - 1
تیو ایتو   - 25
هنس هولین   - 5
جاشوا پرینس ـ رامس   - 2
هوشنگ سیحون   - 14
جان برجر   - 2
هومی بابا   - 2
جان هیداک   - 7
واسیلی کاندینسکی   - 2
جف منن   - 2
والتر بنیامین   - 30
جفری کیپنس   - 3
والتر گروپیوس   - 18
جورجو آگامبن   - 8
ورنر پنتون   - 5
جوزپه ترانی   - 2
ولادیمیر تاتلین   - 13
جولیا کریستوا   - 2
ولف پریکس   - 1
جونیا ایشیگامی   - 7
ونگ شو   - 8
جیمز استرلینگ   - 1
ویتو آکنچی   - 12
جین جیکوبز   - 2
ویوین وست وود   - 6
چارلز جنکس   - 7
ک. مایکل هیز   - 2
چارلز رنه مکینتاش   - 7
کارلو اسکارپا   - 13
چارلز کوریا   - 15
کازو شینوهارا   - 2
چاینا میه ویل   - 4
کازیو سجیما   - 2
حسن فتحی   - 6
کالین روو   - 1
حسین امانت   - 3
کامران دیبا   - 13
خورخه لوئیس بورخس   - 2
کامرون سینکلر   - 11
داریوش آشوری   - 1
کریستفر الکساندر   - 2
داریوش شایگان   - 13
کریستین نوربرگ ـ شولتز   - 15
دانیل لیبسکیند   - 24
کریم رشید   - 5
دنیس اسکات براون   - 10
کلر استرلینگ   - 2
دورته مندروپ   - 3
کلود پَره   - 3
دیلرـ اِسکـُـفیدیو+رِنفرو   - 23
کنت فرمپتن   - 14
دیوید رُی   - 2
کنزو تانگه   - 10
دیوید گیسن   - 2
کنستانتین ملنیکف   - 3
دیوید هاروی   - 25
کنگو کوما   - 47
رابرت نوزیک   - 2
کوپ هیمِلبِلا   - 23
رابرت ونتوری   - 31
کورنلیوس کاستوریادیس   - 3
رُدولف شیندلر   - 7
کوین لینچ   - 7
رضا دانشمیر   - 5
کیانوری کیکوتاکه   - 1
رم کولهاس   - 119
کیتیو آرتم لئونیدویچ   - 1
رنزو پیانو   - 34
کیشو کـُـروکاوا   - 8
ریچارد مِیر   - 8
یان گِل   - 9
ریچارد نویترا   - 7
یو ان استودیو   - 32
ریموند آبراهام   - 1
یورگن هابرماس   - 15
رینر بنهام   - 2
یورن اوتزن   - 1
رینهولد مارتین   - 5
یونا فریدمن   - 5
ریکاردو بوفیل   - 7
یوهانی پالاسما   - 12
زاها حدید   - 196

کـاربـــــــری هـا
مسکونی   -877
گالری   -95
زیرساخت های شهری   -477
هتل   -84
فرهنگی   -383
ورزشی   -68
پاویون   -303
حمل و نقل عمومی   -39
موزه   -273
بیمارستان و داروخانه و کلینیک   -38
اداری ـ خدماتی   -255
ویلا   -27
تفریحی   -192
مجموعه های مسکونی   -8
مسکونی ـ تجاری   -173
زاغه نشینی   -6
اموزشی   -158
سرویس بهداشتی عمومی   -5
صنعتی   -114
عناصر یادمانی شهری   -5
معماری مذهبی   -108
تجاری   -3
حامی اتووود
مقـــــــــــالات
    دیوید هاروی و شهر در قامت فهمی انسانْ تولید
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    پهنه ی معلق تهران؛ شاه عبدالعظیم یا شهر ری
        علی رنجی پور
    دیوید هاروی و شهرســــــــــــــــــــــــــــــــــازی آلترناتیو
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    هنر گفت و گو ـ جان بریسندن و اد لوییس با دیوید هاروی
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
چنـــــد پــــروژه
مجموعه مسکونی شاه پریان
طراح : علیرضا امتیاز "مدیر اتووود"
منزل شخصی دکتر دلیر - خیابان ولیعصر کوچه 8
طراح : محمود امیدبخش
مجموعه ي تجاري و پاركينگ طبقاتي شقايق
طراح : امين حشمتی
خانه شعر ، پايان نامه معماري كارشناسي ارشد
طراح : م معيت
گذرگاه همیابی
طراح : محمود امیدبخش
کاریــــــــــــابی
   کاریابی
   لیست درخواست ها ی قبلی شما
   لیست کاندیدها به تفکیک استان
   لیست فرصت های کاری به تفکیک استان
وبـــــلـاگ هـــــا
آرشیتکت نمونه
مدیر : مسعود زمانیها
معماری به مثابه ساخت-سجاد نازی
مدیر : سجاد نازی
فتوت نامه معماران
مدیر : اخوان الصفا
مجله معماری Architecture Foolad City
مدیر : مسعود پریوز
معــــرفی کتــــــاب
رهیافت پدیدارشناسی در اندیشه پیتر زومتور
نویسنده :  .
انتشارات : علم معمار

حامی اتووود
 رسانه ی تخصصی معماری و شهرسازی میم زون
معماری به مثابه ابزار سرمایه جهت مقابله با مأموریت اجتماعی خود . رینیر دِ گِراف . قسمت اول
اتووود سرویس خبر:   سروش خانی
1397/02/20
مـنـــــــبـع : www.architectural-review.com
تعداد بازدید : 2289

همانطور که املاک مسکونی بزرگ تخریب می شوند و عمر دموکراسی های بزرگ اجتماعی کاهش می یابد، با درنظرگرفتن هر مفهومی از معماری برای عموم، رینیر دِ گراف از گروه معماری OMA پرسشی را مطرح  می سازد: آیا جایگزینی برای سرمایه سازی  وجود دارد؟

توماس پیکتی؛ کتاب "سرمایه در قرن بیست و یکم"  را به سال 2013 منتشر کرده است.(1) اگر پیکتی درست بگوید، می توانیم یک بار و برای همیشه  توهماتی  را که اظهار می دارد سیستم اقتصادی کنونی به نفع همه است و مزایای آن در نهایت به سوی  فقیرترین افراد جامعه سرازیر خواهد شد؛ دفن کنیم. بر خلاف آنچه اقتصاددانان پس از کینز به ما گفته اند، نابرابری تولید شده توسط سرمایه داری ممکن است یک مرحله موقتی نباشد که در نهایت برطرف گردد. این امر، اثر طولانی مدت ساختاری و اجتناب ناپذیرِ خودِ سیستم بشمار می آید.  تجزیه و تحلیل پیکتی تا حد زیادی ساده است. سه رابطه اصلی وجود دارد. در واقع، غیر از این سه رابطه ساده ریاضی، رابطه خاص دیگری وجود ندارد. این روابط عبارتند از رابطه موسوم به نابرابری یا بزرگ بودن نرخ بازگشت سرمایه از نرخ رشد اقتصادی و دو رابطه دیگر موسوم به قواعد بنیادی اول و دوم سرمایه داری. قواعد اول و دوم سرمایه داری به گفته پیکتی بنیان رابطه نابرابری را تشکیل می‌دهند. او دو دستهء اقتصادیِ اساسی را تعیین می کند: درآمد و ثروت. سپس به تعریف اجتماعی (در) برابری به مثابه  تابع رابطه "بین" دو زمانه می پردازد و نتیجه می گیرد که به محض اینکه بازگشت ثروت از بازدهی نیروی کار فراتر رود، نابرابری اجتماعی ناگزیر افزایش می یابد. کسانی که ثروت را از طریق کار بدست می آورند، توسط کسانی که ثروت را با داشتن مالکیت، انباشت می کنند؛ پشت سر گذاشته می شوند. تنها در طول قرن بیستم،تحت فشار دو جنگ جهانی، ناآرامی های اجتماعی، انقلاب ها، اتحادیه های کارگری و حضور دلهره آور جایگزینی جهانی برای نظام سرمایه داری، در شکل یک جهان کمونیستی (پیشین) -تنها در طول این دورهء منحصر به فرد زمان-، سرمایه به طور خلاصه توسط نیروی کار به مثابه وسیله ی محوری انباشت ثروت بوده است.

این که آیا قرن بیستم استثناءی کوتاه مدت در مکانیسم اجتناب ناپذیر یک نظام اقتصادی عمیقا مبهم و چرک بود یا خیر، هنوز محل بحث است. و خیلی به آنچه اتفاق خواهد افتاد بستگی دارد: قرن بیست و یکم میراث قرن بیستم را تعیین می کند. تا کنون نشانه ها دلگرم کننده نبوده اند: از اواخر دهه 1970، پس از انقلاب محافظه کار بزرگ که توسط ریگان و تاچر راه اندازی شد، وعده انباشت ثروت از طریق کار، به طور پیوسته از دست رفته است. سقوط دیوار برلین (به طور کلی به عنوان یک پیروزی از آن انقلاب محافظه کارانه ادعا شده) و در پی آن، سقوط عمده بلوک کمونیست، این روند را تشدید کرد. اگر شاخص های فعلی درست باشند، ما می توانیم با وضعیتی در آینده نزدیک روبرو شویم که در آن، برای اولین بار از پایان قرن نوزدهم، بازده ثروت از طریق مالکیت دوباره از کار آنها فراتر تر خواهد رفت.

در واقع، اگر استدلال پیکتی  درست باشد، قرن بیست و یکم، بیشتر از یک ناهنجاری می باشد: وقفه کوتاه در منطق سیستماتیک سرمایه داری، جایی که رشد پیوستهء ذاتی سرمایه از طریق سرمایه، به شکل یک چرخه شکت ناپذیر باقی می ماند. این نتیجه اقتصادی ساده ممکن است پیامدهای اجتماعی و فرهنگی ای، فراتر از بی رحمانه ترین خیالپردازی های ما داشته باشد. هنگامی که یک عمر کار دیگر نمی تواند با بازدهی ثروت کسب شده مطابقت داشته باشد، ثروت ارثی یک بار دیگر تبدیل به عامل تعیین کننده ی تمایز طبقاتی می گردد و هرگونه مفهومی از تحرک اجتماعی را به احتمال زیاد در بهترین حالت کاهش می دهد.

افزون بر این، اگر قرن بیستم واقعا یک ناهنجاری محسوب بشود، شاید آن ها ایده آل های خود را داشته اند: کل دوره ای که با اعتقاد روشنگرانه به پیشرفت، رستگاری اجتماعی و حقوق مدنی مشخص می شد، می توان به مثابه یک لحظه شتابزده از خود فریبی( نه بیش از) یک پاورقی در طول دوره تاریخی  با عطف به ماسبق و عقب نشینی کنار گذاشته شود. برای نسلِ در حال حاضر که در موقعیت قدرت اند ،و در قرن بیست و یکم مترقی و تحصیل کرده اند، اذعان بر این امر دشوار است. برای آنها، الزامات اخلاقی قرن بیستم، صرف نظر از انتخاب های سیاسی، فراتر از مسئله  ای پرسش برانگیز است. (حتی تندروترین اقتصاد بازار آزاد در حال حاضر احتمالا این کار را تنها به این دلیل انجام می دهد که معتقد است این سیستم در نهایت به نفع همه عمل می کند و نه اینکه به صراحت از مفهوم نابرابری حمایت می کند.) نسل فعلی، چه چپ گرا و چه راست گرا، (هنوز) به ساز و کارهای رهایی بخش بزرگی  که به هیچ وجه متزلزل نشدند، ایمان ندارد. این چیزی است که همه آنها می دانند و همه آنها تا به حال شناخته اند.

 من به سال 1964 متولد شدم، تحصیلات ابتدایی را از 1970 شروع کردم و به سال 1988، یکسال قبل از فروپاشی دیوار برلین از دانشگاه فارغ التحصیل شدم. هجده سال تحصیلات عمومی دریافت کردم، در طی آن مفهوم/عقاید با مطالعه و کار سخت بطوراستواری بتدریج کسب می شدند. شما حق و حقوق خود را به دست می آوردید و امتیازات را به ارث نمی بردید. تحصیلات بر مبنای تناسب با استعدادهای شما، نه به اندازه ثروت تان؛ کسب می شد. ما بر این باور بودیم که تفاوت های فرهنگی و مذهبی، پروتستان و کاتولیک به طور یکسان -هنوز تعداد مسلمانان قابل توجهی وجود نداشت-  در نهایت به یک طبقه متوسط همگن  می پیوندند. به طور کلی  فقدان "طبقه پایین" فقیر به مثابه نتیجه منطقی فقدان (آشکار) "طبقه بالا" تفسیر می شد .از آنجاییکه  از وجود یک طبقه بالا آگاهی داشتیم، هیچ گاه نباید روی آنها حساب باز می کردیم یا حتی آنها را تصدیق می کردیم. مطمئنا، رژیمی سلطنتی داشتیم، اما حتی پسایند های آنها در رسوایی و فساد فزاینده گاه به گاه، به هیچ وجه ایمان ما را در عدم توجه مطلق آنها خدشه دار نساخت. آنها یک ضرورت نمادین بودند، برای نشان دادن وحدت یک ملت با احترام به همه آرای موافق و مخالف موجود. قدرت در دست دولت منتخب بود، مستقل از رئیس دولت سلطنتی ما. (تا چند وقت بعد، زمان آزادی اسرارآمیز اکتیویسم های  هلندی سازمان صلح سبز در روسیه ، من متوجه شدم که همه چیز شاید آنقدر ها هم ساده نباشد.. .) ثروت وجود داشت، اما حق تأمین قدرت را تضمین نمی کرد و نباید هم آن را تأمین کند. رهبران ما، توسط ما، برای ما، از ما انتخاب شده بودند.

اگر پیکتی درست بگوید، این "حقایق"ِ خود آشکار ممکن است به راحتی فروبرنده باشد. بسیاری از امتیازات / نعمتهای زندگی در قرن بیستم، به ویژه در اروپای غربی، نتیجه طبیعی فرآیند تکاملی ترقی خواهی نیستند، بلکه نتیجۀ تعلیق کم دوام و ناپایدار تقدیر واقعی دیکته شده توسط سیستم اقتصاد معاصر آن می باشد، سرمایه تنها تحت فشار شدید (سیاسی) از نشان دادن چهره واقعی خودداری کرد. در این زمینه، اروپای غربی یک معامله خوب انجام داد -که با عدم تعهد آمریكا به تهدید كمونیسم محافظت می شد، اما به اندازه ی كافی برای حفظ یك سیستم رفاه سخاوتمندانه، شهروندان خود را از پذیرفتن هر گونه همدردی حقیقی كمونیستی با خودشان محروم ساخت. با انحلال بلوک کمونیستی، بسیاری از این تهدیدات رفته اند و روند اقتصادی بسیاری از کشورهای اروپایی پس از 1989 نشان از  تهدیدات جایگزین دیگری دارد: کاهش رفاه، فرسایش حقوق بازنشستگی و مستمری، کاهش خدمات عمومی و غیره.

گرچه آموزش من به عنوان یک معمار ممکن است مرا کاملا در زمینه نظر دادن نسبت به  نظریه های اقتصادی پیکتی فاقد صلاحیت بشمار آورد، قطعا نمی توانم کمک کنم اما متوجه همگامی (رزونانس) میان  روایت پیکتی از تاریخ اقتصادی و زمینه حرفه ای خودم هستم. اگر تاریخ معماری را مطالعه کنید و به ویژه در قرن گذشته، پیوستگی قابل توجهی میان آنچه پیکتی به عنوان دوره تحرک اجتماعی بزرگ و ظهور جنبش مدرن در معماری با چشم اندازهای یوتوپیایی معماری برای شهر  می بیند، وجود دارد. از لوکوربوزیه تا  لودویگ هیلبر زایمر، ازاسمیتسن ها تا  جاکوب برند باکما: پس از خوانش پیکتی، در نظر داشتن ایدئولوژی معماری مدرن به مثابه چیزی غیر از (رویای) تحرکات  اجتماعیِ گرفتار آمده  در  بتن، دشوار است.

بیایید نگاه دقیقتری بیاندازیم.  تا سال 1914، برگشت سرمایه از رشد اقتصادی آسان است؛ از 1914 تا 1950، دوران جنگ های بزرگ، این رابطه وارونه می شود. (2)  نه تنها این دوره به لحاظ اقتصادی نقطه عطفی را نشان می دهد، بلکه یک تغییر عمده فرهنگی را نیز به مثابه دوره ای که چشم انداز های بزرگ مدرنیستی در آن شکل می گیرند، نمایان می سازد. اندکی پیش از وقوع جنگ جهانی اول، مانیفیست فوتوریست(3)در لوفیگارو منتشر شد. که درک عمیقاٌ بی پروا و بی قید و شرطی از امر جدید را منعکس می کند. مانیفست؛ سرعت، ماشین آلات و خشونت را به مثابه  آغاز دوران جدید می ستاید. در اعلام جمعیتی که از طریق کار، لذت و آشفتگی هیجان زده شده است (4)(اشاره شده در مانیفست فوتوریست)، "انقلاب روسیه" را قبل از اینکه "رخ  دهد" توصیف می کند. فوتوریست ها تاکید دارند که " انسان از طریق پیشرفت، پیشی نخواهد گرفت، بلکه به جای آن؛ انسان، پیشرفت را  طی روند تکامل خود کسب خواهد کرد ... واکنشی در برابر قدرت قریب الوقوع بالقوهء پیشرفت و فریاد مرکزیت او.(5) این "پیروزی اراده"، بیشتر از ناسیونالیسم تهاجمی می باشد که به طور کلی با آن همراه است، یک قضاوت قطعی با سیاست بازار آزاد  ایتالیائیِ قرن نوزدهم یِ و عدم مداخله دولت در امور اقتصادیی و بی تفاوتی طبقه حاکمه آن، که به نفع باز جوان سازی فرهنگی و مدرنیزاسیون تهاجمی لغو می شود.

اعتقاد به وعده مدرنیزاسیون، در بسیاری از قرن ها نیز همچنان به تسلط خود ادامه می دهد.

این نتایج در یک تناوب عجیب و غریب  میان  جنگ های وحشیانه صنعتی و طرح های یوتوپیایی قرار دارد، که دومی امیدوار است کلان مهلکه توسعه صنعتی در جهت  خیر بزرگتر بکار گرفته شود. در این راستا همگامیِ واضح با کتاب پیکیتی وجود دارد که ارتباط نزدیک بین پیشرفتی که در طول قرن بیستم ساخته شد و تحولاتی که با آن روبرو بود، مشاهده می شود. توجه داشته باشید که به نوعی؛ هیچ  آشکار سازی جدیدی تا کنون بدون مغشوش سازی منافع محرز قدیمی و استقرار روابط قدرت  ظاهر نشده است. بطور حتم به نظر می رسد بازیگران نظری بزرگ در معماری - از فتوریست ها تا کانستراکتیویست ها، از سیام  تا تیم ایکس، از متابولیست ها تا آرکی زوم- همواره  پذیرش خود را از امر جدید  به سمت نیاز به حل مسایل با (بخوانید: نابود کردن) امرقدیمی همراه کرده اند. با وجود غالب ماموریت اجتماعی این سازمان، عنصر بی رحم گستاخانه  در تصویر "شهر فردا"، با بلوک های مسکونی تکراری و صنعتی و سیستم های زیربناییِ بیش از اندازه بلند پروازانه، وجود دارد. نیت های خوب در لباس های خشن و زننده پوشانده می شوند، به شرط آنکه حقیقت بی رحمانه ای را که پیشرفت در قیمت  ایجاد می کند، بیان نماید.

پیکتی به عنوان یک مارکسیست دیده شد. این اشتباه است. جایی که مارکس روابط اجتماعی و مبارزات طبقاتی را دید، پیکتی تنها دسته بندی های اقتصادی را می بیند: ثروت و درآمد. مارکس فرمانروایی پرولتاریا را از طریق انقلاب پیش بینی کرده بود، دیدگاه های پیکتی نسبتا غیر سیاسی است. در واقع، اگر تجزیه و تحلیل پیکتی در کل سیاسی باشد، تنها دلیل آن است که ارتباط انتخابات سیاسی را در زمینه سیگنالینگ گرایش طبیعی سرمایه نسبت به نابرابری،به رسمیت بشناسد  که بهتر است هنگامیکه مخالفت میان طرفهای سیاسی بدون پایان، طولانی مدت دوام می یابد؛ مورد مقابله قرار گیرد. در این دیدگاه، دستاوردهای رهایی بخش قرن بیستم، به طور عمده به رقابت میان مخالفان کمپ های سیاسی منجر می شود و تنها تا زمانی که پیروزی هر یک از طرفین به حالت تعلیق درآمده، ادامه پیدا خواهد کرد.

بنابراین مفهوم مبارزه به سمت مرکز حرکت می کند، نه مبارزه میان طبقات اجتماعی، بلکه به مثابه  شکلی از فشار مجادله طلبانه لازم بر روی سیستم ... . شاید حتی یک بخش ضروری از خود سیستم باشد، که هرگز نمی تواند در صورت ادامه سیستم، تسلیم گردد. در مانیفست فوتوریست نوشته شده  "زیبایی بیشتری ، به غیر از مبارزه وجود ندارد"، و به دنبال آن: "هیچ شاهکاری بدون شخصیت تهاجمی".(6) همچنین در اینجا پژواکی مهیج با جنبش مدرن ظاهر می شود. معماری مدرن به طور مداوم به عنوان امر سیاسی شناخته می شود، اما ثابت شده  که عمدتا امر سیاسی آن بی قاعده و نظم می باشد. فاشیسم ایتالیایی حامی معماری مدرن بود، همانطور که کمونیسم تا استالین اینگونه بود. لوکوربوزیه در خدمت اتحاد سوسیالیستی جماهیر شوروی و رژیم ویشی بود. عمدتاٌ فصل مشترک این سیستم ها،  تمایل به سرنگونی امرقدیمی بوده است: یک باور مشترک که هرچیزی عواقب اقدامات است، عواقب عدم اقدام بزرگ تر خواهد بود. دراین سوگیری پس نگر، تحرک اجتماعی قرن بیستم یک پیروزی از سوی جناح چپ بر جناح راست محسوب نمی شد، اما امر جدیدی فرا تر از امر قدیم بود. پاک سازی نظم اجتماعی موجود به نام هموار سازی زمین بازی. شاید این ایده محوری، هر چند عجیب و غریب، در بیانیه لو کوربوزیه، ایراد شده باشد: "معماری یا انقلاب"،(7) که در آن معماری  به مثابه راهی برای جلوگیری از (خشونت) انقلابی، تجسم انقلابی (ایدئولوژیکی) در خود، ارائه شده است. به نوعی این شعار، علیرغم تمام نشانه های خطابت های چپ گرا، پیشنهاد می کند معماری جایگزین علم سیاست شود، و بدون وابستگی به سیاست باقی بماند.

اپوزیسیون های سیاسی در نبرد میان امر قدیمی و امر جدید فرو می پاشند- در انتخاب میان پیشرفت و پسرفت.

همگامی تحلیل تاریخی پیکتی از سرمایه با پیشرفت تاریخ معماری دربُعد زمان وهم آور است. اولین فصل مشترک (برونداد اقتصادی بیش از نرخ بازگشت سرمایه) درست قبل از جنگ جهانی اول به وضوح با ظهور آوانگارد همخوانی دارد، اما حتی همگامی در یک سطح نا مشهودتری در طول قرن بیستم نیز بکار می رود. از اوایل تا اواسط دهه 1970، برای اولین بار در قرن بیستم، هدایت برونداد اقتصادی متجاوز از نرخ بازگشت سرمایه  روبه کاهش می رود. و تا پایان دهه 1970، یک باد سیاسی مخالف شروع به وزش می کند. انقلاب محافظه کار ابتدا آمريکا و بعدا اروپا را در می نوردد، برنامه ای برای آزاد سازی اقتصادی و کاهش هزینه های دولت ارائه می دهد. اندازه بخش عمومی به طور پیوسته کاهش می یابد و پروژه های بزرگ مسکن عمومی تبدیل به امری در گذشته می شود. این دوره اساسا و همزمان پایان یک اعتقاد بی قید و شرط در شایستگی معماری مدرن را نشان می دهد. در سال 1972، مسکن عمومی پروئیت ایگو در سنت لوئیس تخریب می شود، رویدادی که به طور کلی توسط منتقدان به مثابه "پایان" معماری مدرن مطرح شده است - و در مقیاس وسیع تر، پایان دیدگاه های یوتوپیایی مدرن برای شهر است. پس از تخریب پروئیت ایگو ، اعتماد به نفس در حرفه معماری به شدت تکان می خورد. حال و هوا غم افزا می گردد. آثار اصلی بزرگ معماری دیگر برنامه ریزی نمی شوند، لیکن کتابها دیگر نه حاوی تصورها بلکه نشانی از بازتاب ها هستند. این می گوید که قابل توجه ترین مانیفست معمارانهء 1989 ، سال سقوط دیوار برلین و آغاز یک حکومت جهانیِ بدون تردید سرمایه داری، کتاب دیدگاه بریتانیایی از پرنس چارلز است. عصر مدرن که در مانیفست فوتوریست در انتهای قرن نوزدهم  با هژمونی ارثی شکل داده شده است، به طرز مضحکی با یک مانیفست ضد مدرن نوشته شده توسط یک عضو خانواده سلطنتی بریتانیا خاتمه می یابد.

قسمت دوم را از اینجا بخوانید.

منابع:

1. Capital in the Twenty-First Century, Thomas Piketty, initially published in French (as Le capital au XXIe siècle) in August 2013; trans Arthur Goldhammer, April 2014.


2. Capital in the Twenty-First Century, Thomas Piketty, Figure 10.10, p356.

3. ‘The Futurist Manifesto’, Filippo Tommaso Marinetti, first published in the Italian newspaper Gazzetta dell’Emilia, 5 February 1909, then in French as ‘Manifeste du futurisme’ in Le Figaro, 20 February 1909.

4. ‘The Futurist Manifesto’, Article 11.


5. http://en.wikipedia.org/wiki/Futurist_Manifesto.


6. ‘The Futurist Manifesto’, Article 7.


7. Le Corbusier, Towards a New Architecture, Frederick Etchells trans, Butterworth Architecture, 1989, p269. Architecture ou Révolution was to be the original title of Vers Une Architecture.


آپارتمانهای جاده قرمز گلاسکو توسط سام بنتون و همکاران، ساخته شده در اواسط دهه 1960، برای تخریب در مراسم افتتاحیه بازی های همبستگی 2014  در لیست گذاشته شده بودند، اما این طرح  به علت خشم عمومی متوقف شد.  از هشت بلوک اصلی، دو بلوک  در سال 2012 و 2013 تخریب شدند و سازه های باقی مانده با آینده نامشخصی مواجهند.