بوفیل متولد 1939 است، از سنین پایین در زندگی و فرهنگ کاتالونیا غرق شد. پدرش امیلیو یک معمار و سازنده بود، فردی با ارتباطات شخصیِ نزدیک با صحنه ها و جریان های فرهنگی بارسلون. امیلیو نقش مهمی در تأسیس دفتر ریکاردو و به ثمر رساندن اولین آثار استودیوی پسرش ایفا کرد، فعالیت هایی که صرفا به معماری محدود نمی شدند بلکه رشته‌هایی همچون شعر، اقتصاد و نقد ادبی را نیز در برمی گرفت.

ریکاردو در سال 1963 دفتر معماری خودش را تأسیس کرد، بخش عمده فعالیت های دفتر به حوزه مسکن محدود شد. دو پروژه، به طور خاص، والدن هفت و دیوار سرخ برجسته ترین اثار این دوره فعالیت های دفتر ریکاردو بوفیل اند. هر دوی این اثار در دنیای دیجیتال اشباع شده از تصاویر، با فرم ها و چندْرنگی خیره کننده شان، هرگز برای بلند مدت از دیدرسِ وضعیت معاصر فرهنگی خارج نشدند و تقریبا همیشه مورد توجه های تازه قرار گرفته اند.

در سال 2021، سریال اسکویید گیم یک لایه فرامتنی دیگر به این حافظه ی بصری اضافه کرد، سریال با تولید محیط‌هایی که به نظر می‌رسد اشاره مستقیمی به پله‌های اِم سْی اِشری و رنگ‌های روشن به کار رفته در خانه دیوار سرخ دارد این پروژه را که بین سال‌های 1968 و 1973 ساخته شده است، در اذهان جاودانه ساخت، درست همچون آپارتمان‌هایِ به صورت پشته‌ای انباشت شده ی والدنِ هفت.

علاوه بر مسکن، سایر پروژه‌های بزرگ دفتر بوفیل شامل تئاتر ملی کاتالونیا بارسلون، دو ترمینال در فرودگاه جوزپ تارادلاس بارسلون، ساختمان سرپرستی "شی شی دو " در توکیو و پروژه‌هایی در شیکاگو، پاریس و کازابلانکا می باشند. کار بر روی پردیس دانشگاه پلی تکنیک محمد ششم در مراکش و همچنین پروژه‌های دیگر ادامه دارند که همگی زیر نظر پسران بوفیل؛ ریکاردو امیلیو و پابلو، که امروز این دفتر 100 نفری را اداره می‌کنند، اداره و پی گیری می شود.

آنها نسل سوم این خانواده خلاق را تشکیل می دهند که همچنان اثار قابل توجهی می افرینند؛ دفتر معماری بوفیل توانسته بیش از 1000 ساختمان را در 40 کشور طراحی کند.

می توان ساختمان های بوفیل را به گونه ای تفسیر کرد که گویی یک اثر هنری اند، لایه بندی دقیقی از فرم و رنگ که با عشق به نور و فضا پیوند خورده است. مدتها قبل از اینکه همه ما متصدیان وسواسی محیط های شخصی خود شویم، بوفیل معماری را به عنوان چیزی پیشنهاد می کرد که همچون پس زمینه ای غول پیکر برای زندگی ما عمل کند، چیزی هر چه بزرگتر و حماسی تر، بهتر. البته این رویکرد همیشه به پاسخ های درخوری ختم نشده است؛ مجموعه ی مسکونی او در "مارن لا ولی" در فرانسه؛ لسپاس آبراکساس، به نئوکلاسیسمی غم‌انگیز و غیرشخصی تبدیل شده است.

وقتی همه چیز را کنار هم می گذاریم می توانیم نتیجه بگیریم که کار او به طرز چشمگیری متمایز بود؛ اثار او ملغمه ای از زیبایی و سطحی از وضعیت سورئال را هم آورد می سازد.