این ساختمان در یک مکان استثنایی در قلب کوارتر دِسْپکتکل؛ قلب فرهنگی مونترال،
واقع شده است. دو حجم اصلی طرح در دو طرف یک خط گسل مورب موضع گرفته اند. ویژگی
متمایز پروژه، ابعاد بزرگ و قرمز روشن و چین‌خوردگی‌های فضای دهلیز ورودی آن است
که در پرداختی مورب به درون شبکه شهری کشیده می‌شود.
آتریوم مرکزیِ تمام قدْ به نور اجازه می دهد تا
به اعماق فضای داخلی ساختمان نفوذ کند و مسیرهای عبوری را که دو حجم را پل می
کنند، روشن نمایند. این بنا به دلیل نقش محوری و موقعیت مکانی آن، به یک چراغ بصری
و مرجع معماری در شهر بدل شده است. هدف طراحی ساختمانی بوده است که از یک سو به
دروازه ای تبدیل شود که مرکز شهر و محله را به هم متصل می کند و طرف دیگر حرکت
عابر پیاده را تقویت نموده و دسترسی به محله را نیز تسهیل نماید.
ملاحظات طراحی مستلزم این بود که ساختمان به
طور عمیق به شهر و بافت شهری آن متصل شود و در عین حال ملاحظات اجتماعی و فرهنگی ان
را نیز تقویت نماید. رنگ قرمز پژواکی از برندسازی فرهنگی
است و برای متمایز کردن
ساختمان ایلوت بالمورال عمل می‌کند.
ساختمان مطابق با اصول توسعه پایدار، با آگاهی کامل به صرفه جویی در انرژی و رعایت
مطلوب کیفیت هوا طراحی شده است. این ساختمان نور طبیعی کنترل شده فراوانی را در
تمامی طبقات، از نماهای معماری خود گرفته تا قلب ساختمان، فراهم می کند. نور وارد
شده به به واسطه ی پوشش لعاب دار و شیشه های سرامیکی مات، کنترل می شود.