شرکت معماری پروداکتورا یک سایبان پیوسته به پشت بام یک ساختمان تاریخی در مرکز مکزیکوْسیتی طراحی کرده است. سازه وضع موجود، قصری است که قدمت آن به اوایل قرن بیستم بازمی‌گردد و اکنون میزبان مجموعه‌ای از رویدادهای فرهنگی و جشن های موعدی است. برای جلوگیری از اسیب های احتمالی حاصل از باران، صاحب ملک از معماران خواست تا الحاقیه ای طراحی کنند که سه پاسیو روی پشت بام ساختمان را بپوشاند.

طراحان به جای طراحی سازه های جداگانه، طرح هایی را برای سازه سقف پیوسته به طول بیش از 50 متر توسعه داد. این مداخله نه تنها پاسیوها را به هم متصل می کند، بلکه سطوح سرپوشیده جدیدی را بین تراس های موجود ایجاد می کند. این سازه با عنوان "روفْ تاپْ پریم" از 45 خرپا فلزی سبک وزن تشکیل شده است که هر کدام 1.2 متر از هم فاصله دارند. این ساختار توزیعی وزن را به طور مساوی بر ساختار موجود تقسیم می کند، در حالی که حس ریتم و پرسپکتیو را برجسته می نماید. قسمت سقف مثلثی به صورت نامتقارن طراحی شده است به طوری که یک طرف بتواند مسیر گردش سرپوشیده را در خود جای دهد.

مواد مصنوعی سبک و صنعتی مانند عرشه پی وی سی، ورق های پلی کربنات و نرده های ساخته شده از شبکه های نایلونی، به دنبال کاهش وزن ساختمان و ایجاد تضاد با متریال ساختمان موجود هستند. در این پروژه از دو نوع مختلف پلی کربنات برای فیلتر کردن نور خورشید استفاده شد و در عین حال به مخاطبان این امکان را می دهد تا آسمان را از حیاط زیرین ببینند.

علاوه بر این، معماران توضیح می‌دهند که صفحات نساجی ای که به طور مشخص از دل صنعت کشاورزی بیرون امده است در مکان‌های خاصی برای کاهش تابش خورشیدی ادغام شده‌اند. ریتم هندسی سازه با مجموعه دیگری از عناصر مانند گلدان‌هایی که از پاسیو سرریز می‌شوند، یا چراغ‌هایی که مداخله در خط افق شهر را برجسته می‌کنند، تکمیل می‌شود، پروداکتورا بر این گزاره تاکید می گذارد که این پروژه نشان می دهد چگونه می توان از سازه های ارزشمند استفاده مجدد نمود و ان ها را با مجدودیت های محیط سازگار کرد، بدون انکه نیازی به تخریب معماری تاریخی شهر وجود داشته باشد.