تاکاماسی یوشیزاکا یکی از معمار مهم ژاپن دوره بازسازی پس از جنگ جهانی دوم
است که تا سال 1980 به فعالیت حرفه ای اش ادامه داد. او زیر نظر معمار ژاپنی واجیرو
کن؛ معروف به بنیانگذار "مدرنولوژی" و لوکوربوزیه تحصیلِ معماری کرد.
حرفه معماری تاکاماسی یوشیزاکا با سربازخانه ای آغاز شد که
او به عنوان محل سکونت خود در خرابه های سوخته جنگ ساخته بود. از آن زمان، کار او
گسترش یافت و به معماری اقامتگاه‌های خصوصی، ساختمان‌های عمومی مانند مدارس و
تالارهای شهر، معماری کوهستانی برای زندگی در مناطق قطبی و برنامه‌ریزی منطقه‌ای ختم
شد و مقیاس آثار او به جهانی وسیع گسترش یافت.
برخی از برجسته‌ترین آثار او عبارتند از: پاویون ژاپن برای دوسالانه ونیز در باغ جیاردینی
است، پروژه ای که جایزه وزیر آموزش و پرورش را برای هنرهای زیبا دریافت کرد. از
دیگر پروژه های مهم او خانه سمینار بین دانشگاهی که توسط مدیریت شهذی توکیو به
عنوان معماری تاریخی انتخاب و تعیین شد می باشد. خانه تاکاماسی یوشیزاکا، محل سکونت شخصی او، که بر روی
یک "زمین مصنوعی" ساخته شده است نیز از دیگر اثار مهم او می باشد،
اصطلاح "زمین مصنوع" توسط خود تاکاماسی یوشیزاکا به عنوان راهی برای توصیف "قلمرویی
با ظرفیت هایی مصنوعی که در آن همه چیز برای زندگی آماده است" ابداع شد، ایده
ای که به عنوان وسیله ای برای حل مشکللات مسکن پس از جنگ جهانی دوم ژاپن مطرح
گردید.
تاکاماسی یوشیزاکا زمانی گفته است:"معتقدم که معماری یکی از سرنخ‌های درک
متقابل جهان است". فعالیت های تاکاماسی یوشیزاکا
به معماری محدود نشده است، بلکه در فعالیت‌هایی همچون آموزش، کوهنوردی، ماجراجوی، نقد
گستره های تمدنی نیز بسط یافته است. زندگی شخصی و حرفه ای تاکاماسی یوشیزاکا را می توان در زنجیره ای از چهار
محور اصلی تبیین کرد: نظریه معیشت که بر انسان و مسکن است موکد است، نظریه فرم با
تاکید بر محیط و شکل، نظریه شوجو که به هم زیستی و تنوع ظهور این پدیده می اندیشد
و نظریه سفر که به موضوعاتی همچون رفتار و تفکر متمایل است.
از دیگر فعالیت های تاکاماسی یوشیزاکا شکل دادن به "اتلیه
یو" است که در سال 1963 شکل گرفت و به عنوان دومین دوره فعالیت های او تا
پایان عمر در نظر می اید، تاکاماسی یوشیزاکا در این اتلیه پروژه های معماری خود را با اعضای آتلیه پیرامون
ایده " وحدت گسسته" پی گرفت.