یک سال بعد،؛ وزارت مسکن، زمینی را در محله موراتالاز
مادرید به این کارگاه اختصاص داد تا آرمانشهر بوفیل را به واقعیت بدل سازد. در همان زمان که پروژه های غیر عملی مانند آراتا ایسوزاکی با «شهری در آسمان» (1961)، یونا فریدمن با «شهر فضایی» خود (1964) یا کیشو کوروکاوا با
«شهر حلزونی» خود (1961) در حال ظهور بودند، کارگاه معماری ریکاردو بوفیل در تلاش بود تا ما را در مورد زیست پذیری کامل پروژه
پیشنهادی خود متقاعد سازد.
طبق اظهارات خود کارگاه: «این پروژه با هدف ایجاد یک مجتمع
مسکونی بزرگ و تشکیل یک محله چند منظوره، تحت تاثیر چشم اندازی از عوامل اجتماعی کاملاً
متناسب با زمانه خود طراحی شد. دشواری؛ در استقرار ساختارهایی بود که توأمان پیچیده و انعطاف پذیر بوده، با قابلیت همانند
سازی فوری، و حتی؛ تسهیل تغییرات واقعیت روزمره باشند.»
«شهری در فضا» تلاش نکرد تا همانند فرم های خودخواهانه و
خودسرانه شهر باشد، بلکه؛ در پی ایجاد نظمی بنیادین و تقریباً نامحسوس بود که در
آن؛ این خودآیندی بتواند به آسانی؛ خلق و توسعه یابد. یک ماتریس ساختاری؛ سلول‌های مکعبی محصول صنعتی شده را در
کنار یکدیگر قرار داده، واحدها، هسته‌ها و کالبدها را تشکیل می‌دهد، و منجر به تنوع
فرمی، کالبدی و برنامه‌ای می گردد که کاربران
شهر می‌توانند بتدریج و در گذر زمان آنها را مطرح سازند. به این ترتیب؛ پروتکل های تجمیع،
ایجاد شد که سعی در سرمشق قرار دادن تراکم و پیچیدگی شهر تاریخی داشت.
«انعطاف پذیری؛ عامل کلیدی بود، زیرا، سازه پشتیبان با
ساختار قراردادی مطابقت نداشت و نواحی مبهم و زائد؛ آشکار شد. تیم بدنبال سیستم
تکثیر شبکه ای برای مجموعه یا محله شهری؛ به شبکه مکعبی متعهد بود، و روش‌های ساخت
بر اساس سه محور عمود برهم بودند. این کار به منظور مجاورت الگوهای هندسی خاص
نبود، بلکه؛ پروژه می بایست بر اساس قوانین کلی هندسی به صورت ارگانیک در فضا
توسعه می یافت.» - کارگاه معماری ریکاردو بوفیل
این پروژه به نتیجه نرسید. این بار؛ ملاحظات سیاسی، بوروکراتیک و اقتصادی -و نه فنی-
بودند که مانع تحقق این آرمان شهر گشتند. ایده شهری در فضا، در کارگاه معماری ریکاردو بوفیل، نمایانگر
شهر آینده بود. ترکیبی از کلیه پیکر بندی هایی که تا آنزمان ارائه شده بودند. ما در نمایشگاهی از رامون فائورا، برخی از تعابیر فراگیر حاضر در این پروژه را از فراموشی نجات
دادیم: یادداشت هایی در مورد شهر آینده، آرمانشهر تحقق یافتنی، شهر به مثابه امری نمایشی،
با خصلت ابرساختاری،سیستم های تجمیع،
تراکم و اختلاط، اجزاء تشکیل دهنده پروژه، شهود جامع و دقیق، دانش فرم، جسارت
تکنولوژیک، و کنش انقلابی.
کلیه تصاویر؛ متعلق به پروژه «شهری در فضا» از کارگاه معماری ریکاردو بوفیل هستند.
منبع: آرک دیلی