از همین رو تصمیم گرفتیم سازه ای بسازیم که بتواند خودش را با محیط اطرافش ترکیب کند، کیفیت های خاص این سازه را می توان در مفاهیمی همچون اختلاط، سبکی، پنهان شدن و نفوذ در نظر اورد. نتیجه یک سازه ارگانیک است همچون نی ای که در یک فضای باغی نشسته است.

اما چرا کاه؛ کاه تصویر خاطره ای است متعلق به حومه ویتنام. زمانی که معماری تلاش می کند خاطرات را بیدار کند و قلب افرادی را که آن را می بینند متاثر سازد.

کاه البته پدیده ای است که می تواند خود را به طور کامل با بافت طبیعی پیرامونش ترکیب کند. ما امیدواریم که پاویون بتواند با گذشت زمان آرام آرام در بستر نضج گیرد و آرام آرام نیز ناپدید شود و هیچ تعامل مستقیمی با خود باغ نداشته باشد چرا که این سازه، موجودی است که به ساختار موجود آسیب نمی رساند و به آرامی با ان در هم می آمیزد.