ایسی میاکه؛ طراح ژاپنی و بنیانگذار
برند معروف میاکه، در سن 84 سالگی، در توکیو و پس از نبرد با سرطان کبد درگذشت.
این طراح بیشتر به خاطر لباس‌های مجسمه‌ْ گون،
دارای پیچیدگی های فنی زیاد و چین‌دار انقلابی‌اش شناخته می شود، برندهایی از جمله
پلیتز پلیز، آی ـ
پاک و بائو بائو از جمله برندهایی هستند که
ابتدا توسط او پاگرفتند اما در نهایت به عنوان شعب فرعی تلاش های میاکه در حوزه
طراحی لباس تعریف شدند.
در بخشی از بیانیه گروه میاکه پس از فوت ایسی میاکه امده است:
"با دلی اندوه ناک باید به اطلاع برسانیم که ایسی
میاکه، طراح و بنیانگذار استودیوی طراحی میاکه
و گروه ایسی میاکه، در 5 آگوست 2022 در بیمارستانی
در توکیو در حالی که دوستان و همکاران نزدیک اش کنارش بودند درگذشت".
این طراح مد ژاپنی که در سال 1938 در هیروشیما
به دنیا آمد، ایسی میاکه پس از کشف ظرفیت های طراحی موجود در پل هایی که ایسامو
نوگوچی به یاد قربانیان بمباران هیروشیما در این شهر طراحی کرده بود ـ دو پل به
نام های زندگی و مرگ ـ به طراحی علاقه مند شد.
میاکه در بخش طراحی گرافیک دانشگاه هنر تاما
تحصیل کرد و پس از فارغ التحصیلی به عنوان دستیار در خانه های مد فرانسوی گای
لاروش و جیوانچی مشغول به کار شد.
او در سال 1970 استودیوی طراحی میاکه را تأسیس کرد و سه سال بعد شروع به
ارائه مجموعه های خود در پاریس نمود. در سال 1999
میاکه از نه برند فرعی ای که در امتداد رونق
کاری اش شکل داده بود فاصله گرفت و مسئولیت را به همکاران خود واگذار کرد، با این
حال، نظارت نهایی بر برندها را تا زمان مرگش حفظ کرد.
راه اندازی دفتر مستقل توسط میاکه ریشه در اعتراضات دانشجویی می 68 هم دارد؛ میاکه
پس از مشاهده اعتراضات دانشجویی در سال 1968، از صنعتی که فقط برای پوشش ثروتمندان
طراحی و تولید کند، ناامید شد. او به دنبال عملکردی دموکراتیک اما از نظر زیبایی
شناسی فاخر در صنعت پوشاک بود؛ اولین مجموعه پوشیدنی میاکه در نیویورک در سال 1971
به نمایش درامد. یکی از اولین قطعات این مجموعه یک پیراهن بود که با استفاده از
تکنیک های خالکوبی سنتی ژاپنی با دست نقاشی شده است.
"میاکه همیشه پیشگام بود، او صنایع دستی سنتی را پذیرفت، اما به راه
حل های بعدی نیز نگاه می کرد: جدیدترین فناوری هایی که می تواند بدان برای تولید
لباس تکیه کرد همیشه از علائق اش به حساب می امدند؛ او هرگز، حتی برای یک بار از
عشق خود به ساخت اشیاء عقب نشینی نکرد."
میاکه با طیف وسیعی از مواد، پارچه ها و تکنیک‌ها برای توسعه نوآوری‌های مد دست و پنجه
نرم می کرد و در عین حال از روش‌های تولید سنتیِ تقریباً از دست رفته نیز برای تسهیل
در تولید لباس‌هایش استفاده می‌کرد و ان ها را احیا می‌نمود.
مانند اندی وارهول، ایسی میاکه هم به همپوشانی
هنر و طراحی و مد علاقه مند بود. در طول زندگی حرفه ای 52 ساله خود، این طراح یک
موضع "ضد روندهای رایج" داشت و همیشه از طرح های خود به عنوان
"لباس" به جای "مد" یاد می کرد.
میاکی در مقاله‌ای نادر در سال 2009 برای نیویورک
تایمز به رشته ی تحریر در اورد، ضمن اشاره به اسیب هایی که فوت مادرش در او به جای
گذاشت، نوشت:"من سعی کردم، هرچند ناموفق، این دردها را پشت سر بگذارم، ترجیح
دادم به چیزهایی فکر کنم که می توان آنها را آفرید، نه چیزهایی که از بین می روند،
چیزهایی که زیبایی و شادی به ارمغان می آورند. . . من نمی‌خواستم به من برچسب "طراحی
که از بمب اتمی جان سالم به در برد بزنند".