اَگ هاب، که مخفف اَگریگیت هبیتات است، نمونه اولیه اکوْسکونت گاهی است
که با ریختن نوارهای پاپیه ماشه در سوراخ های مجسمه سازی شده در زمین شکل گرفته. این
خانه که بیش از بیست فوت طول، هشت فوت عرض، و چهار و نیم فوت ارتفاع دارد، با
استفاده از نزدیک به 200 لیتر چسب و 270 پوند کاغذ ساخته شده است، این خانه به طور
غیررسمی به عنوان یکی از بزرگترین سکونت گاه های پاپیه ماشه ایِ خودْایستا در دنیا
شناخته می شود. روند ساخت و ساز با حفر دو سوراخ که نسبت به هم به صورت آینه ای
حفر شده اند شروع شد، حفره هایی محدبْ مقعر، هر یک به عمق چهار و نیم فوت. سپس این
سوراخ ها با چند لایه مخلوط مواد ارگانیک و پاپیه ماشه شامل کاغذهای بازیافتی
مختلف و چسب های غیر سمی قالبگیری شدند.
بعد از ان قالب‌ها از روی حفره ها برداشته شدند
و روی آن‌ها چرخیدند تا پوسته‌های کاغذی تکراری و پیازی، به ضخامت چهار میلی‌متر و
بیش از بیست فوت را تشکیل دهند. در نهایت، پوسته ها هر کدام به روی قالب مجاور
منتقل شدند و به این ترتیب حفره های زیستی به کلاهک های پارابولوئیدی ـ سهمیْ گون
ـ تبدیل شدند.
بنابراین، یک سوراخ چهار و نیم فوتی به فضای داخلی نه فوتی تبدیل گردید. این حفره
ها با هم، با پوسته های مربوطه خود، خانه ای نیمه زیرزمینی را ایجاد می کنند که به
نوعی تبیینی منفی و مثبت از اشکال حفاری شده و رابطه متقابل ان ها برای ایجاد
فضاهای قابل سکونت متعدد را به خود می گیرند. نتیجه این فرآیند یک تجربه ی خارق
العاده است که از خود زمین به دست آمده.