آیا می توان بافت یک ساختمان مسکونی از محروم ترین محله های شهر را از نظر فضایی احیا کرد؟ درون پوشش فضایی مشخص به نظر می رسد هیچ جایی برای پاسخ مثبت به تمام سوالات بلند پروازانه وجود ندارد. تهیه مسکن های مورد نیاز با این شرایط بسیاردشوار است. بودجه کم است. درآمد خانوارها محدود است. بنابراین مسئله این است که چگونه فضایی فوق العاده را پیدا کنیم، که در این شرایط سخت معماری؛ یعنی توجه به بعد زیبایی شناسانه مکان را ممکن سازد. راه حل این است که یک طبقه از آپارتمان های دوبلکس را معرفی کنیم. از آنجا که دوبلکس ها به عنوان یک طبقه در نظر گرفته شده است، ایجاد یک حجم به طور معمول با هفت طبقه علیرغم محدودیت ارتفاع ، و ظرفیت 111 آپارتمان امکان پذیر است.در نتیجه، 12 آپارتمان بیشتر طراحی خواهد شد، این یعنی فضای اضافی. با عظمت ترین معماری لوکسی که می توانید در اقامتگاه در پونته د ولاکس Puente de Vallecas پیشنهاد کنید،وسعت است. با انتقال طبقات از یک اسلب خانه سازی متعارف به بیرون، گالری بزرگی ایجاد شده است. کم کردن حجم 12 آپارتمان در پایان حجم، برنامه ی فضاهای جمعی تماشایی را ایجاد می کند. جا به جایی طبقات نه تنها گالری های گسترده ای ایجاد می کند، بلکه گشت و گذار بیرونی را نیز ممکن می سازد. مارپیچ شدن جلوی ساختمان ، گردش را با برنامه های جمعی کلی پیوند می دهد. ترکیبی از خانه های کوچک با طرح هوشمند با گالری های گسترده ی جمعی مرتبط با برنامه های جمعی مانند باغ آبی ، باغ گیاهی، اتاق رو به آفتاب، بدنسازی و اتاقهای مهمان و در نتیجه فرصتهای جدیدی برای زندگی می باشد. از آنجا که همه ی فضاهای زندگی در جنب گالری واقع شده است و تمام نماهای گالری به طور گسترده گشوده شده است، ساکنین تا حدودی فضاهای گردش را، به عنوان فضاهای بیرونی خود در نظر می گیرند . این احساس بوسیله ی جایگزین نمودن نرده های عادی توسط یک طبقه با بستن شبکه هایی که می توانند رشد گیاه را نگهداری کنند، تشدید خواهد شد. بعلاوه شبکه ها بیشترین تماس را با فضاهای اطراف فراهم خواهد کرد و به این ترتیب مردم را به استفاده از گالری هایی مشابه با خیابان ها در فضا دعوت می کند: نشستن در بازشو های گشوده و غذا خوردن در پیاده رو.