لارا براون: شما مخالف جهانی شدن هستید؟

ادواردو سوتو دی مر: بله، بدون شک، چرا که سنت محلی بابد حفظ شود و برایش شانی قائل شد. البته جهانی شدن مزایایی همچون ارتباط و سرعت به همراه داشته، اما وقتی پایش به معماری باز می شود، فکر نمی کنم بتواند نقش چندان در خوری بازی کند. در فیلم "زمان بازی"، ژاک تاتی از یک آژانس مسافرتی بازدید می کند، بر روی دیوارهای آژانس پسترهایی از سیدنی، نیویرک و متروپل هایی شبیه به ان اویزان است و روی هر کدام از این پستر بناهایی مشابه هم به چشم می خورند. اما این خیلی غلط است که یک اسمان خراش شیشه ایی در اکوادور بسازیم و چیزی شبیه به ان را هم در مسکو، اقلیم های این دو با هم متفاوتند و مناسک بافت اجتماعی هر دو جا هم، عبارتی هست که این روزها خیلی کم مورد استفاده دارد، کلمه ایی که به گمان من از "کیج" عمیق تر است و ان در خور و مناسب بودن است، چیزهایی که می سازیم باید مناسب حال و رزمان باشند.

لارا براون: ایا دیدگاه منفی شما نسبت به جهانی شدن مانعی بر سرکارتان هم بوده است؟

ادواردو سوتو دی مر: البته استفاده از مصالح محلی در میان اغنیا پذیرش بیشتری دارد تا احاد جامعه و این نسبت باید تغییر کند. لارا براون: و ایا شما باور دارید که این وضعیت می تواند تغییر کند؟ ادواردو سوتو دی مر: اره، اما این یعنی که جامعه تغییر کند، و این تحققش خیلی سخت است چون ما در دوره ایی نسبتا محافظه کار زندگی می کنیم. نباید فراموش کنیم که ما در چارچوب نظریه جامعه سرمایه داری زندگی می کنیم و همیشه منفعت حرف اول را می زند. انرژی جای گزین هیچگاه محقق نخواهد شد چرا که اقتصادهای بزرگ منفعتشان را در حمایت از تولید نفت می دانند.

لطفا در مباحثی که در فروم پریتزکر 2011 مطرح می شود شرکت نمایید