معمار پرتغالي و برنده جايزه پريتزكر سال 2011، ادواردو سوتو دي مُر، يكي از شش برگزيده رقابت معتبر جايزه ولف از اسراييل در سال 2013 شده است. اين افتخار باز هم، تاييدي بر استعداد اين معمار برجسته اما گمنام مي باشد. به منظور بهبود بخشيدن به اين گمنامي و معرفي اين معمار، تام اندرسن وي را به عنوان موضوع فيلم جديد خود، " ريكُنوِرسائو " قرار داده است.

 تام اندرسن، براي ساخت كلاژ سينمايي خود در سال 2004 كه از كليپ هاي فيلم هاي محبوب سينمايي ساخته بوده است، به نام " لس آنجلس با خود بازي مي كند " مورد تاييد و تحسين منتقدان و از لحاظ قانوني مورد سوال قرار گرفت.

" بسياري از فيلم ها به ساختمان هاي معماري، همچون اشياء هنري مي نگرند. " تام اندرسن در گفتگو با ال اِي ويكلي اضافه مي كند: " همانند فيلم كِن بِرنز از فرانك لويد رايت. شما اين فيلم را تماشا مي كنيد و متوجه نخواهيد شد كه ساختمان لاركين ديگر وجود ندارد! اين بنا را همچون يك نماد ايده ال نشان مي دهند و فرم هايش را ابدي. در حاليكه من مي خواستم زندگي حقيقي اين ساختمان ها را نشان دهم. "

اندرسن رويكردي بدون قضاوت و آرشيو گون، همچون نگاهش در فيلم قبليش ، همچون نگرش سوتو دي مُر در ساخت يك محيط دارد. اين معمار پرتغالي به دليل الحاقات درون متني اش از ساختارهاي نيمه تخريب شده و يا ويران شده در پروژه هاي امروزي اش، مورد ستايش قرار گرفته است. با امتناع از معماري هاي خيال پردازانه براي بقاياي تاريخي، وي به عنوان پيشگامي جسور شناخته شده است. اندرسون با استفاده از اين فيلم، به دنبال دست يافتن به ادراك پيچيده معماري در كارهاي اين معمار و جان بخشيدن به ساختمان هاي خاموش وي است و يا به نقل از ال اِي ويكلي: " تغيير ساختار زمان در فيلم و گذر از زمان مورد نياز در درك قدرشناسانه ساختمان هاي اين معمار. "