شاهکاری که رایت آن را در سال 1936 طراحی کرد مرکز اداری جانسون واکس در راسینِ ویسکانسن است.ساختگاه و طرح تفاوت اندکی با هم داشت؛ ساختمان میبایست در محوطه مسطحی با ترتیب شهری نسبتاً نا مطلوبی بر پا می شد و ادارات و کارگاه هایی را در بر میگرفت؛ با این حال، برخلاف شرکت های بزرگ و غیرخصوصی آن زمان که تلاش می کردند زندگی آمریکایی را فراگیر نمایند،جانسون ها تمایل داشتند سازمان آن ها ویژگی نوعی خانواده گسترده تحت سرپرستی محترم و ارجمند را به خود بگیرد.رایت فی البداهه به این خصوصیت دست یافت.

وی کوشش کرد تا جامعه ای درونگرا را تشکیل دهد، به صورتی که ضمن نشان دادن سلسله مراتب شرکت، اعضای آن در کنار هم پرورش یابند؛ بنابراین، ساختمان مرکزی به صورت مستطیل بزرگ بدون پنجره ای طراحی شد که با آجر پوشیده شده بود، از فراز بنا روشنایی می گرفت و دارای صفحه هایی بود که از لبه هایش به طرف داخل معلق بود و به تالار چهل ستونی مشرف بود که دو طبقه تا فضای درونی بلندی داشت.این فضای بزرگ اما متناسب، با شبکه ای از تیرهای قائم بتنی قارچی شکل باریک، مفصل بندی می شد.

قرار بود که ابن جا محل اصلی کار متصدیان و منشیان باشد.بخش مدیریت در طبقات فوقانی مستطیل کنار آن سوی صفحه ها قرار می گرفت.رایت دو جناح بالای ساختمان را «خانه آویخته» یا penthouse نامید؛ زیرا دفاتر اجرایی و دفتر رئیس در آنجا بود؛ وی بار دیگر چهارچوب معماری نهادی را تبیین کرد، محقق ساخت و بدان شکل بخشید.بخش های بیرونی ساختمان جانسون واکس کنج های قوسی و ویژگی جریانی یکنواخت را در بر داشت.

شاید این اثرهای جزئی تلاش حساب شده ی رایت را در طراحی سبکی مردم گرا نشان می داد.ویژگی جریان واره در قسمت های درونی در کاهش افقی صفحه ها و جان پناه ها و در ریزه کاری های لوله شیشه ای غیر متعارف که رایت برای شبکه روشنایی مجتمع طراحی کرده بود، ادامه می یافت؛ اما نمود فضای میانی از جلوه های سطحی براق و صیقلی بسیار فراتر بود.پایداری و قالب گرایی را به هم مربوط می ساخت؛ اما دچار بار اضافی نیز نمی شد.در پیروی از ویژگی محدود فضای بیرونی، سقف های لعابی و لوله های شیشه ای بخش های درونی با گرما و نور می درخشید.

شبکه ی تبرهای قائم به هیچ وجه تکرار بی روح شبکه های معمولی ای که به طور گسترده ای در بیشتر طرح های فضاهای اداری وجود داشت، نبود؛ حایل ها ظریف و دقیق بود؛ همراه با ردیف هایی از شکل های شیپوری.بخش های فوقانی دورانی مانند پوشش های زنبق روی سطح نیمه شفافی شناور بود و قلمرویی را زیر آب پدید می آورد.رایت ارزش هایی را که در تجاری ترین معماری مطرح می شد، یعنی بهره مندی از سودهای گزاف، شکنندگی، و یکنواختی شبکه را تحقیر می کرد؛ اما در عوض در پی آن بود تا فضای شکوهمندی را قالب بندی کند که در آن ها زندگی، کار و هنر به ارتقای یکدیگر می انجامید.

دلیل موفقیت ساختمان در این امر نهفته است که کارمندان بعد از کار مدتی در آنجا درنگ می کردند، گویا آنجا واحه ای است در مقابل بی نظمی و کساد اقتصادی دنیای بیرون.شیشه صیقلی و سطوح فلزی که به طور استادانه ای با محصولات فکری جانسون واکس انتخاب شده بود به شدت مورد مراقبت قرار می گرفت و پیوسته به صورتی با طراوت حفظ می شد.ساختمان جانسون واکس نیز مانند بنای آبشار به طور سطحی با معماری اولیه رایت تفاوت داشت، اگر چه در سطحی عمیق تر سازماندهی آن نیز با توجه به تجربیات پسشین وی صورت گرفته بود.