آکسیس مُندی و نیویورک ارشیتکچر طرح جایگزینی را برای طرح برج ۷۳ طبقه ی جان نوول در مجاورت موزه ی هنر مدرن نیویورک طراحی کردند. طرح اکسِس مُندی نگاهی جدید و دوباره به آسمانخراش های شهرِ نیویورک است که الگوی طراحی ساختمانی اش در عصر مدرن مشابه شده است .
این برج، مجموعه ای از کاربری های مختلف را در یک معماری منحصر بفرد به تصویر میکشد. برجستگی ها و فرورفتگی های موجود در نما با عمق های متفاوت، باغچه های های کوچک و بالکن های سبز و زیبائی را برای ساکنان بوجود آورده اند. آرکیدی در طبقه همکف وجود دارد خیابانهای W53 و W54 را بهم متصل میکند. گالری های جدیدِ موما هم در طبقه سوم این مجموعه قرار دارد که در سه طبقه و به منظور فعالیت های اجتماعی طراحی شده اند. در زیر توضیحاتی بیشتر از زبان طراحان این پروژه آمده است : معمار این پروژه، جان بِکمن اعتقاد دارد نیویورک شهری است که درطراحی های عصر پست مدرن حبس و راکد شده است و وقت آن رسیده که به آسمانخراش ها و ساختمان های بلند به گونه ای بنگریم که ماهیت اینگونه ساختمانهای بلند ، مترادف و همخوان با ماهیت و هویت شهری نیویورک گردند. بِکمن اشاره میکند که :" ما به دنبال راه حلی بودیم که به جای پنهان سازی پتانسیل غنی برج ها (که کاربری های مختلفی را در بر میگیرند)، این تنوع وپتانسیل موجود در آنه را آشکارا بیان کنیم .
" این شرکت نرم افزارهای مدلسازی کامپیوتری بسیاری را بکار بست تا امکانات و احتمالات مختلف را محک زند. علاوه بر پروسه های روتین طراحی، بِکمن و شرکتش (اکسِس مُندی) ،مفهومی جدید در یک ساختمان بلند با عنوان " همسایگی در ارتفاع " را مطرح کردند. بازبینی سایت برج هینز : بکمن سایتی که در خیابان W53 و W54 قرار داشت را برای طرح جایگزینی کانسپتی درنظرگرفت. این سایت جز مناطقی در میدتَون بود که در بازسازی طرح هادی آن بزرگترین آسمان خراش ها جای داشت . هینز ، معمار پاریسی جان نوول را که طراح برج مسکونی و هتل ۸۲ طبقه ی مرتفعتر از ساختمان کرایسلر بود را در برای این طرح درنظر گرفت. سایت مذکور با هدف تبدیل به فضای الحاقی موزه، از موزه هنرهای معاصر خریداری شد.
از لحاظ زمانی ، طرح پیشنهادی اکسِس مُندی همزمان با پروسه ی بررسی زمین و سایت شهریِ (ULURP) برج موما بود. طبقه های انعطاف پذیر و رو به مناظر : رویا و نگرشِ متفاوت و متنوع بِکمن با یک جفت حلقه ای که یونیتی با پلان دوبلکسی داشت ، آغاز شد. این حلقه با دو هسته مرکزی که همه ی عناصر عمودی ساختمان از جمله آسانسورها، پلکان ها و ... را در خود جای داده است، نگه داشته میشود . یونیت های حلقه ای که " بلوک های هوشمند" نام دارند قابلیت ایجاد طبقات و فضا های متفاوت را فراهم میکنند.
یونیت ها دارای پلانهای دوبلکس و سوبلکس هستند . دارا بودن قابلیت تغییر از داخل به خارج و از خارج به داخل یونیت ها ،علاوه با ایجاد تکسچرهای متنوع بر نمای ساختمان ، باغ هایی عمودی را بوجود میآورد که با شیوه ای بسیار منحصربفرد آنها را به یکدیگر وصل میکند. قابلیت انعطاف پذیری یونیت ها علاوه بر قابلیت گسترش و ارتقای سطح زندگی و کار ، شکل و فرمی جدید از حضور و مالکیت را به تصویر میکشند. طرح پیچیده و کامل هر یونیت میتواند بعنوان طرح یک هتل ارائه شود. این ساختمان با تعدد و تنوع" فرم ها" و " تکسچر های انسانی" در میان همسایگی های عمودی آراسته شده است.
در این طرح ، فضاهایی توخالی عمودی بوسیله ی ایجادِ تغییر و تنوع در ترکیب بندی پلان ها ، بصورت نامنظم تا بالای ساختمان ایجاد شده است. این شکاف هاو فضاهای توخالی علاوه بر تامین روشنایی و هدایت نسیم به فضای مرکزی (با پلان باز) یونیت های جفت حلقه ای، قاب بندهای فوق العاده ای از مناظر زیبای شهر را برای ساکنان داخل ساختمان فراهم می کند . ساکنان این ساختمان میتوانند به جای آنکه روزانه درراهروهای باریک و تاریک معمولی آپارتمانی ،یکدیگر را ملاقات کنند، در این ساختمان میتوانند از طریق پل های پهن و بالکن های فوق العاده و منحصر بفرد با یکدیگر به صحبت و گفتگو بپردازند.
جاسازی در منافذ و سطوح متنوع : بِکمن بیان میکند که " از لحاظ تاریخی ، این آسمانخراش یک فرم هموژنیزه و واحدی بود که انعکاس دهنده فضاهایی تشکیل دهنده اش مانند آفیس هایی با انعطاف پذیری بالا بود. علاوه بر آن همسایگیِ عمودی هم پویایی و انعطاف پذیری خاص خود را دارد . به بیان ساده میتوان گفت که مجموعه ای از زبان های غیر متجانس معماری در این ساختمان گرد هم آمده اند. این ساختمان واقعیات و الزاماتی که میتوانند یک ساختمان بلند را در زمره ی مجموعه هایی از عناصر بومی (محلی ) قراردهند را داراست. این عناصر ، ساختمان های مسکونی ها ، همسایگی ها و خیابان ها میباشند که دراین طرح حائز اهمیت میباشند . " اکسِس مُندی این آسمانخراش را در مقیاسی متناسب و یکسان با بستر قرارگیری اش و ساختمان های مجاور موجود در میدتَون طراحی کرده است .
فضاهای توخالی و مدول های این طرح، قابلیتی داشت که مقیاس ظاهری سازه را کاهش داده و آن را با پیوستگی بیشتر به مجموعه ای از دفاتر اداری، برج های مسکونی، برج های آپارتمانی، هتل ها و کلوپ ها اطراف متصل کند. در آرکِیدِ عمومی که دو خیابان W53 و W54 را بهم وصل میکند ، یک ورودی هم به گالری های جدید مومآ (که تا سه طبقه بالای این آرکید است) تعبیه شده است. در کنار فضای نمایشی موجود موزه ، گالری های مومآ مانند نوارهای موبیوسی (Mobious) با چرخشی ملایم درهم پیچیده اند.
علاوه بر آن ، اکسِس مُندی یک حجم سه طبقه که میتواند مکانی برای تجمع گردد را هم در بالای این آرکید طراحی کرد. طرح پیشنهادی مذکور در مرحله ی ارائه و تائیدیه قرار دارد. بکمن اظهار دارد که این طرح میتوانند به تغییر و بهبود ماهیت و هویت های ساختمان های بلند شهری نیو یورک کمک کند. او میگوید که: این طرح بجای آنکه از الگوهای یکسان سازی و شبیه سازی شهرنشینی پیروی کند ، میتواند موقعیتی جدید با تجربه ای منحصربفرد در گونه ای جدید از شهرنشینی شهر نیویورک باشد.