آخرین نوشته ی ژان نوول در رابطه با استودیوم های معماری، برنده ی مسابقه شد. رقابتی که در آن قرار بود، در خصوص این موضوع که چه چیزی قابلیت این را دارد که به موسسه ی دنیای عرب مبدل شود، تصمیم گیری شود. در طی پروژه ی گراند (Grands)، اثبات شد که توسعه ی ابتکارات اصلی، توسط دولت فرانسه رهبری می شود. IMA (موسسه ی دنیای عرب) با همکاری مشترک مابین کشورهای اتحادیه ی عرب و دولت فرانسه احداث گردید.
در این رقابت در سال 1987 ، IMA سریعا به عنوان فضایی همگانی برای مردم محلی و توریست ها تبدیل شد. یکی از دلایل تشکیل این موسسسه، برپا کردن فضا و مرکزی برای ارتباط میان فرهنگ عرب و فرانسه با یکدیگر بود. این موسسه با قرار گرفتن در پیرامون محل تاریخی در پاریس، و همچنین در کنار رودخانه ی Seine ، سریعا قادر به پاسخگویی می باشد. در نقشه ی اصلی، این محل در امتداد خمیدگی جاده ایی که درست به موازات رودخانه ی Seine است، قرار گرفته است، و شکل خود را مستقیما از رودخانه برداشت کرده است. این بنا دارای دو بخش اصلی، شامل حیاط داخلی به همراه بخش شمالی، دارای 9 طبقه در شمال و 11 طبقه در جنوب می باشد. میدانی مسطح، ابزاری برای جداسازی این موسسه از محیط اطراف (Universite de Jussieu) و بخش اصلی ساختمان در نظر گرفته شده است.
افزایش فواصل بیرونی در واقع نوعی تقلید از نمونه های سردر است، که به صاف و مسطح شدن آنها منجر می شود. چراغ های استفاده شده بر روی زمین به عنوان مکمل چراغ های دیگر عمل می کنند، که در هنگام شب از ساختمان داخلی به اطراف ساطع می شوند. فضای داخلی خانه به لحاظ مکان شناسی شامل رستوران، موزه، کتابخانه، دفتر، و تالار کنفرانس می باشد. شیشه های چند لایه به سبک اتاق های میانی خانه های روم باستان، در یک پلکان آهنین جانمایی شده است؛ پلکانی که در فضای داخلی مستقر است و عملکرد بالابرنده و یا همان آسانسور را دارد. کتابخانه و قسمت شمالی از وجه چهارم زمین، کف ساختمان را به سوی اتاق های بالایی سوق می دهد.
این حالت شبیه به تراس های چندگانه و نیم طبقه )اشکوب( عمل می کند. مهم ترین شاخصه در کار ژان نوول، توجه به جزئیات ورودی ها و البته این امر که طرح وی هیچ گونه استثنایی ندارد، می باشد. ویژگی های اصلی IMA، یک فلز جامد خورشیدی مانند است که در قسمت ورودی جنوبی که حالت خیلی پیشرفته ای دارد، است. پیشنهاد ژان نوول برای این طرح به دلیل اصیل بودن و نیز خاصیت مقاوم سازی ابزار معماری عربی که حالت اولیه ی خود را کاملا حفظ کرده بودند، بسیار مورد قبول واقع شد. او از کارهای لایتکی سنتی که برای قرن ها در خاورمیانه برای جلوگیری از برخورد نور خورشید و نیز جهت ایجاد آرامش استفاده می شوند، الهام گرفت. این طرح دیافراگم های حساس به نور زیادی را برای تنظیم میزان نور به کار می برد.
در این حالت به نور اجازه ی ورود به فضای داخلی خانه، داده می شود. در فازهای گوناگون عربی، یک الگوی هندسی چندگانه شکل داده شده. اشکال مربع، دایره، هشت ضلعی در حالت سیال به وجود آمدند. این اشکال در شرایطی ساخته شدند که نور در مناطق مختلف به طور موازی و معتدل در آمده بودند. فواصل داخلی به صورت برجسته ای به حالت متعادل در آمدند.
در حالی که این ابزار تولد شده ی بصری فواید باورنکردنی بسیاری دارد، به همان اندازه وابسته به دیدگاه کنترل محیط هم می باشد. نور دریافتی از خورشید به آسانی با بستن و یا با کاهش سایز و اندازه ی دریچه ها به حالت متعادل می رسد. نوول توانست عناصر معماری عربی سنتی را با طرح مدرن و امروزی آن ترکیب کند. استفاده ی او از چراغ در جای بلوک های ساختمانی و متعادل کننده ی فضا حسی عمیق تر از مکان و افزایش تجربه را به وجود آورد. این چراغ ها به بزرگی چراغ های دریایی بود و جانمایی آنها برای برخورد فرهنگ عربی مناسب در نظر گرفته شد. برای اثبات کیفیت این نوشته ها لازم به ذکر است که این طرح جایزه ی آقاخان را در سال 1989 ، و جایزه ی پول نقره ی فرانسه را نیز به دلیل معماری این بنا در سال 1987 دریافت کرد.
معمار: ژان نوول موقعیت: پاریس/ فرانسه سال اجرای پروژه: 1987
اتووود پیش از این در مقاله به قلم جاناتان گلنسی تحت عنوان "از رئالیسم جادویی سیاه تا راپســـــــــودی سرخ ژان نوول؛ سیاست رنگ در گفت و گو با محیط" با تمرکز بر پاویون سرپنتین ژان نوول به شرحی کلی از اثار او پرداخته است و در مقاله "ژان نوول؛هرمنوتیک ماده و رنگ" به قلم نیلوفر ده بزرگی نیز به تاثیر و جایگاه رنگ در اثار این معمار پرداخته است