در حالی که بسیاری از جنبش های معاصر در شبکه های اجتماعی شکل می گیرند، تنها
با اشغال فضای شهری تبدیل به جنبش می شوند، حال چه اشغالِ ایستای میدان های عمومی
باشد یا استمرار راهپیمایی های خیابانی. فضای جنبش همیشه از تعامل بین فضای جریان
ها در اینترنت از یک سو و فضای مکان های اشغال شده و ساختمان های نمادین از سوی
دیگر ساخته می شود، این پیوند فضای سایبر و فضای شهری، فضای سومی می سازد که می
توان آن را فضای خودمختاری نام گذاشت.
این نام گذاری به این دلیل است که خودمختاری فقط از طریق ظرفیت سازمان دهی در فضای
آزاد شبکه امکان پذیر است، اما به عنوان یک نیروی دگرگون کننده، فقط با به چالش
کشیدن نظم نهادین انضباطی از طریق بازپس گیری فضای شهری برای شهروندان اش اعمال می
شود.
خودمختاری بدون سرپیچی تبدیل به عقب نشینی می شود. سرپیچی بدون مبنایی پایدار برای
خودمختاری در فضای جریان ها، در حکم کنش گرایی ناپیوسته است. فضای خودمختاری، شکل
جدید جنبش های اجتماعی شبکه ای شده است.
برداشته ای از کتاب "شبکه های خشم و امید؛ جنبش های اجتماعی در عصر
اینترنت". نوشته ی مانوئل کاستلز. ترجمه ی مجتبی قلی پور. نشر مرکز
عکس ها تمامی متعلق اند به "هنگامه گلستان" از اولین تظاهرات هشت مارس به
مناسبت روز جهانی زن به سال 1979