کتاب " تاریخ معماری ایتالیا 1944-1985 " در سال 1991 با ترجمه ی جِسیکا لِوین و انتشارات اِم آی تی پِرِس در اختیار خوانندگان قرار گرفت . تاریخ مدنی، تاریخ سیاسی و سرگذشت اندیشه ها به همرا تاریخ معماری در این کتاب گنجانده شده است که نوشته ی یکی از مهمترین تارخ نویسان و منتقدان معماری و شهرسازی امروز است . تافوری روایتی پیچیده از مبدا و گسترش جنبش ها و مکاتب را ارائه می کند که معماری ایتالیا و طراحی شهری بعد از آزادی ایتالیا را شکل داده است .
درباره ی نویسنده :
برای تافوری، تاریخ معماری از رویه ای کمال یافته پیروی نمی کرد که یک کلام، دیگری را با پیشرفت خطی خود دنبال کند . در عوض، این کشمکشی پیوسته است که بر سطوح انتقادی، تئوری و ایدوئولوژیک برجای مانده است و به همان اندازه، در میان قیود چندگانه عملی قرار گرفته است . تا زمانی که این کشمکش در زمان حال ادامه داشته باشد، تاریخ معماری یک موضوع آکادمیک مرده نیست . در دیدگاه او، مانند دیگر زمینه های فرهنگی، و حتی بیشتر، با توجه به تنش میان شخصیتِ هنرمند و مستقل با ابعاد تکنیکی و عملکردی است که معماری را رشته ای محدود و ترکیب شده با تنش می دانست .
طی سال های 1970، تافوری مقالات مهمی را در روزنامه ی " اُپُزیشِنز " منتشر کرد، ریاست این روزنامه را پیترآیزنمن برعهده داشت . اگرچه، او همیشه تمایل بسیاری بر کند و کاو در این زمینه ی پژوهشی داشت، در دهه ی آخر حرفه ای خود، ارزیابی مجدد و جامعی را بر تئوری و رویه ی معماری رنسانس بر عهده گرفت و مفاهیم گوناگون اجتماعی، فکری و فرهنگی اش را مورد بررسی قرار داد، در حالی که ادراکی گسترده با نمایش مثال هایی از دنیای دست نخورده ی بیرون به خوانندگان خود ارائه می کرد . آخرین اثر او،" تفسیر رنسانس : شاهزادگان، شهرها، معماران " در سال 1992 به چاپ رسید . این کتاب، به تلفیق تاریخ اندیشه های معماری و پروژه ها را درمیان بحث و بررسی مراکز نوآوری های معماری در ایتالیا ( فلورِنس، روم و ونیز )، افراد کلیدی از اواسط قرن پانزدهم تا اوایل قرن شانزدهم و شخصیت های تعیین کننده ی تاریخ همچون لِئون باتیستا آلبرتی، فیلیپو برونلسکی، فرانسیسکو دی جیورجیو، لورنزو دی مِدیسی، برامانتِ، رافائل، بالداسار کَسدیگلیون و گیولیو رُمَنو می پردازد .