برای مانفردو تافوری فرصت سوزی معماری برای یوتوپیایی بودن، یک رای عام نیست، بلکه بیشتر نتیجه یک پروسه تاریخی است. یوتوپیا و ایده ئولوژی به عنوان اصل بنیادینش زمانی که به مرزهای واقعیت نزدیک می شوند در بحران گرفتار می ایند. تافوری کتاب گوی و لابیرنت را با این پیش فرض منتشر کرد:" گریه کردن بر وضعیتی که نمی توان ان را تغییر داد بی فایده است، رویای رمانتیک روشنفکرانی که وعده بستری زایا را می دهند در فراسازه ی یوتوپیا محصور مانده است، باید بپذیریم این ایده ئولوژی است که واقعیت را قلب محتوا کرده". 

البته برای تافوری ـ در قیاس با دیگر تئوریسین های همْ عصر منتقد یوتوپیا ـ مشکل خیلی عام تر بود: مدرنیته به مثابه یک کل فراگیر ـ و البته بیش از همه لایه های مدرنیته، مدرنیته متاخر ـ زمانه ایست که در قالب ان نه فقط یوتوپیا و واقعیت که تمام دو شقی های متضاد و البته هر نوع دیگری از تضاد نمی توانند به یک همْ زیستی دست یابند.