کتاب آثار کلود نیکلاس لِدوکس نوشته ی آنتونی وایدلر در سال 1990 با انتشارات اِم آی تی وارد گستره ی عظیم کتاب های معماری شد . معمار فرانسوی، کلود نیکلاس لِدوکس کسی بود که تاریخ نویسان هنری، منتقدان اجتماعی و معماران را نیز از زمان انقلاب فرانسه مجذوب خود کرد . بااینکه انتقادهایی در زمان خودش برگزاف گویی و خود بزرگ بینی اش می کردند، لِدوکس از آن زمان به بعد با عنوان یک نئوکلاسیسمِ رویایی، آرمانی و رادیکال شناخته می شد . در سال های 1930 طراحی های لِدوکس به عنوان انتزاع مدرنیسمی پیشرو در معماری به نظر می آمد و اندکی بعد به شکل منبعِ تصورات پست مدرنیسم به حساب آمد .
حاصل این پژوهش مفصل در تاریخ اجتماعی و فرهنگیِ اواخر قرن هجدهم است که این کتاب زندگی و آثار این معمار بحث انگیز را در متنِ دوره ای انقلابی بازبینی می کند و آموزش، شغل اولیه و پیشرفت سبک شخصی اش را در قامت معماری بومی مطرح می کند . وایدلر تحلیل می کند که چه اثری ممکن بود مهمترین معماری های مردمی لِدوکس به حساب آید : سالین دی چاوس، یکی از مهمترین شهرهای مراکز تولید در زمان خودش و تنها طراحی لِدوکس است که به مقیاس واقعی مفهوم خودش همچنان باقی مانده است . ساختمان این کارخانه ی محلی، در ارتباط با برنامه ی پیشنهادیِ تکنیکی و جمعی آن است که به شکل نمونه موردیِ نخستین گمانه زنی های لِدوکس در رابطه با معماریِ، کارفرمایی صنعتی ایفای نقش می کند .
لِدوکس عمیقا درگیر پروژه های شهری نیز بود و وایدلر هم چند پروژه را در کتاب آورده است - برجسته ترین پروژه ها همچون کاخ دادگستری آیکس- اِن-پرووِنس، تئاتر بسانکون و باجداری های سراسر پاریس - نمونه ای از تلاش های لِدوکس برای خلق " کلاسیسیزم مدرنی " است که می توانست فرم های باستانی را با مفاهیم معاصر مطرح کند و نهایتا زیبایی شناسی حوزه ی عمومی را شکل دهد .
در بخش آخر این کتاب، وایدلر به آرمانی ترین طراحی هایی باز می گردد که لِدوکس برای " شهر ایده آل چاوس " پیشنهاد کرده بود و تصور می کرد که در سرتاسر محل های استخراج نمک در منطقه ی کنتِ فرانسه ادامه خواهد کرد؛ این طراحی شهری یکپارچه از سازمان های نمادین و عملکردی بود و لِدوکس زبانی معمارانه برای بیان مفاهیم اجتماعی و اخلاقی شان خلق کرده بود .