این کتاب در سال 2000 با انتشارات اِم آی تی وارد بازار کتاب های تئوری معماری شد . با آغاز آگروفوبیا و کِلاسترو فوبیا در اواخر قرن نوزدهم و همراهی ترس و وحشت بعد از جنگ جهانی اول است که تشویش و اضطراب به شکل وضعیت ذهنی زندگی مدرن به نظر می آید . آن ها در درون رسانه ها هنرها به ویژه هنرهای معماری، شهرسازی و فیلم سازی گنجانده شدند . این " در هم تنیدگی خاص " را هم اکنون واقعیتی دیجیتالی و مجازی تغییر شکل داده است .

انتونی وایدلر با دو شکل از فضای درهم تنیده درگیر می شود . اول،فضای روانی( احساسی و ذهنی) مجموعه ای از روان پریشی ها و ترس ها است . این فضا خالی نیست بلکه مملو از فرم های آشفته ای شامل همان معماری و شهر است . دوم، شکلی از در تنیدگی است، زمانی به وجود می آید که هنرمندان مرزهای تیپ را برای نمایش فضا در سبکی جدید می شکنند . وایدلر ضرورت ایده ی روانی فضا را از پاسکال و فروید تا تشخیص آگروفوبیا و کِلاسترو فوبیا در تئوری های خاص از خود بیگانگی و غربت در نوشته های جورج سیمل، زیگفرید کراکاور و والتر بنیامین متعلق به قرن نوزدهم تا قرن بیستم دنبال می کند . با تمرکزی بر همان وضعیت های رایج جا به جایی و بی مکانی، وایدلر سبک هایی را ارزیابی می کند که هنرمندان و معماران معاصرفرم های درهم تنیدگی خاصی را ساخته باشند . این بحث از تئوریسین هایی همچون ژاک لاکان و ژیل دلوز تا هنرمندانی همچون ویتو آکونکی، مایک کلی، مارتا روزلِر و راشل وایترِد به بحث و بررسی می پردازد .

در آخر، وایدلر بر آثار معماری فرانک گهری، کوپ هیمِلبلا، دنیل لیبسکیند، گرگ لین، مورفوسیس و اریک اوون موس در پرتو تکنیک های جدید دیجیتالی می نگرد که هم به جنبه های فکری سنتی استناد می کنند و هم از بنیاد ترکیب، تولید و تجربه- شاید حتی موضوع - معماری را دگرگون کرده اند .

در اینجا می توانید مقاله ای را نوشته ی جس لیکاوالیر بخوانید که به نقد کتاب آنتونی وایدلر می پردازد .