برخی از گمانه زنی ها، در زمینه ی این مجموعه ی قدیمی مقالات، نوشته ی آنتونی وایدلر گمراه کننده به نظر می آید . به عنوان مثال این عنوان چشم اندازهای خیابان و پلان شهریِ روی جلد نشان دهنده ی پوشش گسترده ی مباحث شهری است . در حقیقت، دو سوم این کتاب به پاریس و بیش از آن به پاریسِ قبل از قرن بیستم اختصاص دارد . آن مقالاتی که مستقیما به پاریس نمی پردازند، بیشتر در رابطه با تئوری های قرن نوزدهمی معماران، نویسندگان و انسان گراهای مردِ فرانسوی نگاشته شده اند . نوشته های وایدلر زیرکانه و آموزنده هستند ولی اگر شما هم اکنون علاقه ای به افرادی همچون لاگیِر،پاتِ، لِدوکس، فوریِر، سَنت سیمون، کانسیدِرِنت، مِرسیِر، نودیِر، اِنگِلس، بنتهام، بالزاک، زولا و لُکُربوزیه ندارید، وایدلر کمی شما را برای توجه به آن ها متقاعد می کند .

برای کسانی که در این زمینه فعالیت می کنند، تحلیل دقیق وایدلر بسیار خوب است . اگر موضوعی وجود داشته باشد که از آغاز تا پایان کتاب ادامه داشته باشد، نقش نماد ها در آفرینش شهر است . این عنوان مقاله ، موضوع را چنین دنبال می کند که چگونه مفاهیم تغییر یافته ی بهداشتی و پزشکی، درون و بیرون پاریس را بازخوانی می کند ـ نواحی را به شکلی معمولی و آسیب شناسانه تعریف می کند که چگونه گذرگاه ها به فضاهای " بد بو " گشوده می شوند و برای ساخت موانع جدید بسته می شود و نمونه های دیگری از این دست را شرح می دهد (دراین کتاب و دیگر نوشته هایش، وایدلر وام دار آشکار میشل فوکو است) .

در مقدمه، وایدلر، رئیس مدرسه معماری کوپر یونیون می نویسد، او امیدوار است که مباحث تاریخی کتاب بتواند (خوانندگان را) " به سوی باز تعریف تمایل معماری ِ محاسباتی به سوی رهایی هدایت کند ، اگر فقط اندکی سیاره زاغه هایمان و محیط های مخربش " ( را در نظر آوریم) . با این حال تمام موضوعات تحقیق های وایدلر شهر را در شرایط عادی خودش در نظر نمی گیرد، در عوض خلاصه موقعیتش را در تفسیر های ایده آل و اغلب ویران گر بر می گزیند . دراین میان، قابل تحسین به نظر می آید؛ این اثر اندکی پتانسیل برای ارائه به شهر های آینده دارد که آسیب شناسی و تلفات خرابی های خودشان را ایجاب خواهند کرد .