در حالي كه برج ايفل با قضاوت هايي منفي در ابتدا، تبديل به يكي از جاذبه هاي پاريس در اواخر قرن نوزده مي گشت ؛ لندن نيز، تنها پس از سه سال از رونمايي ايفل، رقابتي براي طراحي برجي جديد به رقابت از آن برپا كرد. برج ايفل كه نماينده اي از نبوغ، نوآوري و خلاقيت در سازه بود به نقطه عطف و شاهكاري بزرگ در معماري بدل شده و با ارتفاع 300 متر، از 7،500 تن فولاد و آهن شكل گرفته بود.
رقابت كمپاني تاور در سال 1890 محدود به جمع آوري 68 طرح از سرتاسر دنيا گشت كه همگي طرحي تغيير يافته از ايفل بودند ؛ از ايالات متحده، كانادا، آلمان، سوئد، ايتاليا و اتريش تا تركيه و استراليا. طرح ها با بيان هايي متفاوت از سازه اما در ادامه زيبايي شناسي ايفل، تنها كمي بزرگتر و يا بلندتر ارائه شده بودند.
طرح برگزيده، توسط استوارت، مك لارن و دان در حدود 215 فوت از ايفل پيشي مي گرفت و پلاني هشت گوشه داشت كه در انتهاي منار مخروطيش، نمايشگاه ها، تئاترها، رستوران ها و امكانات تفريحي كاملي داشت. با وجود طراحي هاي آماده و شروع به موقع ساخت و ساز، اين برج هيچ گاه به پايان نرسيد. بودجه يك مسئله بسيار مهم از ابتدا بود و سِر ادوارد واتكين، مدير عامل و پيمانكار برج نتوانست هزينه هاي ساخت را بدون كمك هاي دولتي پرداخت كند.
اما نقطه شكست پروژه، هنگامي بود كه وزن آهن و فولاد سازه، پايه برج را جابجا كرد و ساخت و ساز را متوقف كرد. ارتفاع بلند پروازانه برج، سبب اصلي شكست آن شد. در سال 1902، برج تمام نشده رونمايي شد ؛ اما به دلايل ايمني به زودي بسته شد و در سال 1907 تخريب گشت.
برج ايفل كماكان برتري خود را در پاريس حفظ كرده است و بلندترين سازه فرانسه تا به امروز است. در همين حال، لندن آسمان خراشي مدرن از شيشه و فولاد ساخته است ؛ برج شارد توسط رنزو پيانو طراحي و در مارس 2012 به اتمام رسيده است. اين برج با ارتفاع نهايي 1،016 فوت نه تنها بلندترين بنا در انگلستان، بلكه در تمام اتحاديه اروپاست. با اين حال، سيلوئت اين برج نيز، شكل مبهمي از هرم ايفل را به ياد مي آورد.