تعداد افرد دانشگاهی که در پی ساخت امپراطوری خود می باشند، بصورت صعودی رو به افزایش اند‌‌. گرایش به این مشهوریت میان تهی، آفت دانش شده است. امپراطوری هایی که به سبب نمایشی بودنشان بصورت گسترده نمود می یابند و ما نشانه های شکل گیری آنها را می یابیم. اما تهی از تاثیر گذاری بهینه اند چرا که همه آمده اند که صرفا اصول امپراطوری سازی فردی را بیاموزند. فارغ از اینکه امپراطور هم نمی خواهد چیزی آموزش دهد. او فقط مریدانی می خواهد هر چه کم آگاه تر و شیدا تر. گرچه موفقیت امپراطوری سازی نصیب تعداد انگشت شماری می شود اما آنچه آسیب زا ست که از مرز هشدار نیز عبور کرده، گرایش و تمرکز انسانها بر فرآیند امپراطوری سازی ست که موجودیت آنان را از مفهوم انسانیت خارج می سازد. یکی ازتبعات منفی این نگرش؛ عدم دستیابی به موفقیت در حوزه های مطالبه گری خواهدبود.

یک عده تئوریسین نئولیبرال هستند که فقط با در نظر گرفتن حاشیه امن می نویسند  سخنرانی می کنند و توانایی یا جسارت اراده معطوف به عمل را ندارند، بواسطه توهم مدرک، تعدادشان هم رو به فزونی ست که عمدتا در جایگاه پُز خر و پُز ده هستند ودرجستجوی کمال گرایی نئولیبرالیستی.

عده ای هم، مجری داریم که به دو قسمت تقسیم می شوند: بخش اول بدون پشتوانه مطالعاتی، به مطالبه گری عملیِ بی ثمر می پردازند. بخش دوم بواسطه کم دانشی و/یا رانت عمدتا در حوزه اجرا هستند و به سبب نداشتن بنیه نظری و عملی، خواست و/یا توانایی اجرای اصول و قوانین راندارند. این دسته عمل گرایان نئولیبرال اند.

طبیعی ست برآیند این سه دسته تحت نظام اقتصادی نئولیبرالیستی که برکمال گرایی فردی تاکید دارد و با نفوذ در دانشگاه و تربیت افراد خودمحور وپُزمحور موفق هم شده است؛ گسست خواهد بود. گریز از گسست،"با کمک افراد محدود خارج از این بازی نئولیبرالیستی" و "خروح از فردمحوری" با درجه نسبی از شمول گرایی پدید خواهد آمد.

عکس از روزبه روزبهانی