بعد از انقلاب روسیه، تاتلین مسئول برنامه ی رهبر بلشویک ولادیمیر ایلیچ لنین برای " تبلیغ یادمان" کمپینی به منظور حذف یادمان های منعکس کننده ی دوره ی تزار از خیابان های جمهوری شوروی و جایگزین شدن آنها با نمونه ای جدید توسط ایده های از رژیمی که در حال روی کار آمدن است، بود. زمانی که تاتلین این برنامه را به عهده گرفت، تمامی یادمان ها می بایست تندیس های تمثیلی با مورد توجه قرار دادن قهرمان های انقلابی را نمایش می دادند،و معتقد بودند که هنر فرهنگ جدید در واقع باید جدید باشد.

تاتلین به جای ارائه ی یک یادمان اتنزاعی یک سازه ی باز برج مانند از آهن و شیشه که ارتفاع آن تقریباً به 1300 پا می رسید و با گشودگی پایه هایش بر رودخانه ی نوا در مسیر خود به لنین گراد ایستاده بود خلق کرد. این برج نه تنها یاد انقلاب را زنده نگاه داشت بلکه برای خدمت در جایگاه ستاد بین الملل سوم یا کامینترن - سازمان بین المللی احزاب کمونیست - که خودش را وقف ترویج انقلاب جهانی می کرد در نظر گرفته شد.

هر چهار حجم شیشه ای حامل نشانی از کامینترون بودند و در یک سرعت متفاوت می چرخیدند: مکعب بزرگ نشانگر پارلمان بود و  انقلاب هر ساله را نمایش می داد، هرم هر ماه یک بار می چرخید، استوانه نماینده ی مطبوعات بود و دوره ی چرخش آن روزانه بود  و نیم کره ی فوقانی ایستگاه رادیو را نمایندگی می کرد و چرخش آن ساعتی یک مرتبه رخ می داد. این مونومان هرگز به منصه ی ظهور نرسید وصرفاً به واسطه ی تصاویر از یک مدل چوبی که تاتلین با همراهی گروهی از دانشجویانش در سال 1920 ساختند، شناخته شد.

هر دو مارپیچ مرکزگرای پویا متعلق به مدل با اتصالات چوبی، ماحصل کشتی ساز بودن تاتلین بود. دیگر مدل های برج به شکل گسترده ای در دهه ی 20 به نمایش گذاشته شد و حتی در خیابان های روسیه به رژه درآمد. در حالی که هیچ یک از مدل های اولیه حفظ نشدند، اما این بازسازی در مرکز پمپیدو در پاریس به سال 1979 ظاهر شد و بیشتر به شاخصه های اثراصلی تاتلین نزدیک بود