فاشیست ها برای نمایشگاه 1932 به مناسبت سالگرد انقلاب فاشیستی از هنرمندان و معماران خود خواستند نمایشگاه را به تجسم گسست انقلابی تبدیل کنند که گویا توسط فاشیسم کسب شده بود و در معماری فاشیستی هم ریشه دوانده بود، در همان حال از الگوهای فرهنگی سنتی و عمیقا ریشه دار استفاده نمایند، به این عنوان نمایشگاه تکیه گاهی بود که دو نیروی متضاد در ان عمل می کرد. از سویی نمایشگاه نگاهی رو به عقب و حسرت بار و یادمان نگر را در خود گنجانده بود که انقلاب فاشیستی را با پیوند زدن به روایتی اسطوره ای از جامعه و نظم گرامی می داشت و در نتیجه تداوم تاریخی معینی به ان می داد. ستون های رمی مظهر قدرت بودند و بر دیوارها نقل قول های بالابلندی از کاتو، سیسروس، اگوستوس و ماکیاولی حک شده بود.

از سوی دیگر دستور موسولینی که نمایشگاه باید "فوق مدرن" باشد به معنای ان بود که تمامی ویژگی های کهنه و قدیمی نمایشگاه مدرنیزه و به هنگام شود تا حاکی از ان باشد که میراث فاشیسم انقلاب مدرنیته را نیز در بر می گیرد. . . بازدیدکنندگان این نمایشگاه را چون فوتوریسمی عنان گسیخته که اثری همچون مسلسل دارد یا ناظر را به درون گردابی هل می دهد، توصیف می کردند.