یکی از معماران تاثیرگذار ایرانی که عمده دغدغه او مهندسی معماری بود، او تحصیلات خود را در مدرسه هنرهای زیبای پاریس به پایان رساند و در اوایل دهه 1330 به ایران بازگشت. . . پس از چندی به استخدام دفتر فنی دانشگاه تهران درامد و همزمان به همراه محسن فروغی در اتلیه ای مشترک مشغول تدریس گردید. . . او بعد از همکاری با مهندسان و شرکت های خارجی، متوجه ضعف تکنیک ساخت در ایران گردید و در صدد بازاموزی یافته های خود برامد.

عبدالعزیز فرمانفرمایان [نفر دوم از چپ در تصویر بالا] را به حق پدر "مهندسین مشاورین ایران" نامیده اند. او معماری است که به "ساخت" می اندیشد، این دغدغه او را البته نباید بدون در نظر گرفتن بستر اجتماعی و تکنولوژی زمانه او ملاحظه کرد. طرح معماری برای او طرح ایست که ساخته شده باشد. عبدالعزیز فرمانفرمایان زمانی به عرصه معماری ایران وارد شد که عمده کارهای معماری در دست شرکت ها و مهندسین خارجی بود و چیزی به عنوان طراحی عناصر و جزییات معماری در ایران وجود نداشت. در اصل زمانه فرمانفرمایان را باید عصر گذر و تحول تکنولوژی ساخت از تکنولوژی مدرن به سنتی دانست. او با علم به این موضوع سعی در یافتن راهکارهای عملی نمود و با استفاده از تجربیات معماران خارجی و بازدید از پروژه های مهم دنیا، در کمترین مدت توانست این نقیصه را اصلاح نماید. لذا عمده کارهای او با الگوبرداری از کارهای معماران مدرن شکل گرفته است.

همان گونه که خود او نیز تاکید کرده است او با اقتباس از کارهای ریچارد نویترا، فرانک لوید رایت، لوکوربوزیه و اموزه های مدرسه باوهاوس و سبک بین الملل، بخش اعظمی از پروژه های خود را طراحی کرده است.